Για την μικρή περιμετρική της Πάτρας έχουν γραφτεί πολλά. Και είναι και σωστά. Αν και είναι ένας πολύ όμορφος δρόμος, από πολλές πλευρές, έχει και πολλά ζητήματα. Δεν είναι μόνο πως χρειάστηκαν 14 χρόνια για 2-3 χιλιόμετρα (και ήδη φαίνεται… παλιός). Υπάρχουν ουσιαστικά προβλήματα σχεδιασμού και διασύνδεσης με το υφιστάμενο αστικό δίκτυο. Δεν θέλω όμως να σταθώ εδώ.
Σήμερα στόχευσα σωστά και ΔΕΝ υπήρχε εμπρός από το ερείπιο της φωτογραφίας σταθμευμένο αυτοκίνητο (ουσιαστικά κλείνει την μία λωρίδα ενός αυτοκινητόδρομου) και κατάφερα να φωτογραφίσω μία άλλη διάσταση αυτού του δρόμου:
Τα… ερείπια!
Το συγκεκριμένο άτυχο κτίσμα με τον πρώτο 5,5 ρίχτερ σεισμό θα βρεθεί μαζί με τα συντρίμμια του στον αυτοκινητόδρομο. Όταν κατασκευάζεις οτιδήποτε προσέχεις και τι υπάρχει δίπλα του. Δεν είναι μόνο το οδόστρωμα αλλά και τα όμορα. Και σε έναν δρόμο υψηλής (αλλά όχι ταχείας) κυκλοφορίας κυριαρχεί ένα επικίνδυνο ετοιμόρροπο κτίσμα.
Όχι και η καλύτερη ιδέα.
Αποτελεί ειρωνεία πως ένα χιλιόμετρο παραπέρα, στέκονται ασφαλή και πολύ όμορφα φωτισμένα τη νύχτα τα Ρωμαϊκά ερείπια!
Αλλά το νέο-Ελληνικό ερείπιο δεν ακολουθεί. Μία νοοτροπία,μία ιδέα, μία πραγματικότητα.
Δεν μπορεί οι Ρωμαίοι των δύο χιλιάδων ετών να αποδεικνύονται ανώτεροι των νέο-Ελλήνων των 150 ετών. Αλλά συμβαίνει…
