Πριν από λίγες ημέρες είδα σε ένα τηλεοπτικό κανάλι την ξεχωριστή αυτή ταινία. Ήταν η δεύτερη φορά. Την πρώτη φορά την είδα εντελώς τυχαία επίσης σε τηλεοπτική μετάδοση και ομολογουμένως με άφησε έκπληκτο. Την δεύτερη όμως φορά είδα πως θα επροβάλετο και επεδίωξα να την παρακολουθήσω και πάλι.
Είναι μία περίεργη ταινία. Η έκπληξη όσον αφορά το σενάριο δεν υπήρχε και αυτό κάπως μείωσε την εντύπωση μου, διότι όντως η πλοκή σε αφήνει αποσβολωμένο. Δεν θα γράψω περισσότερα, ώστε να μην χαλάσω την γοητεία της σε όποιαν/ο επιδιώξει να την παρακολουθήσει.
Την δεύτερη φορά η ταινία μου φάνηκε περισσότερο πεζή και συνειδητοποίησα πως το ισχυρότερο κομμάτι της είναι η σεναριακή έκπληξη• τούτο, διότι σε άλλες περιπτώσεις πάμπολλες φορές θέλω να παρακολουθήσω πάλι μία ταινία ενώ γνωρίζω πολύ καλά την υπόθεση.
Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό.
Το θέμα μου είναι ίδια η Στρέλλα. Μία τρανς, όπως αναφέρεται στην ταινία. Σύμφωνα με το Ελληνικό λήμμα της Wikipedia Τρανς (από το τρανς τζέντερ (αγγλ. transgender) κυριολεκτική μετάφραση: μεταβατικό φύλο) είναι τα άτομα των οποίων η ταυτότητα και η αντίληψη του φύλου τους διαφέρει από το φύλο με το οποίο ταξινομήθηκαν στη γέννηση. Η ταυτότητα φύλου είναι ανεξάρτητη από τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ένα τρανς άτομο μπορεί να είναι ομοφυλόφιλο, ετεροφυλόφιλο, αμφισεξουαλικό ή ασεξουαλικό.
Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από τον συνδυασμό του γυναικείου ονόματος Στέλλα με την τρέλα, την παθολογική κατάσταση κατά την οποία διαταράσσεται η πνευματική ισορροπία και η λογική του ανθρώπου ή κάπως πιο ανάλαφρα με την έννοια της απερισκεψίας και αυτός είναι ο ακριβής ορισμός όσον αφορά την χρήση του στην ταινία.
Η Μίνα Ορφανού στην ταινία υποκρίνεται θαυμάσια• και μάλλον δεν θα είχε ιδιαίτερη δυσκολία αφού στην ουσία υποδύεται τον εαυτό της. Θα την επέλεγα εάν η θεματολογία μου στις επόμενες ταινίες μας ήταν ανάλογη.
Ποιος είναι όμως ο σκοπός αυτού του άρθρου, με αφορμή την υπόθεση της Στρέλλας;
Είναι πως ακόμα και στις πλέον λούμπεν καταστάσεις (ο όρος χαρακτηρίζει τα περιθωριοποιημένα, εξαθλιωμένα άτομα) οι σπουδαίες αξίες της αγάπης και της έντιμης συναλλαγής παραμένουν σε ισχύ. Και πως ακόμα και όταν η πορεία ενός ανθρώπου ακολουθήσει σκοτεινά μονοπάτια δεν σημαίνει πως του στερεί την ικανότητα της ανθρωπιάς. Και πως ακόμα στον κοινωνικό βούρκο με την δυσωδία μπορεί εύκολα να ανακαλύψει κάποιος σπουδαία διαμάντια. Αρκεί να μην φοβάται να “λερώσει” τα χέρια του.
Αυτό πολλές φορές σε αντίθεση με την υποκρισία και τον καθωσπρεπισμό, ο οποίος κρύβει πραγματικά την ασχήμια της ζωής. Μην φοβόσαστε ποτέ το περιθώριο, μην νομίζετε πως αγγίζοντας αυτήν την πλευρά της ζωής, πως περπατώντας μέσα στα σκ@τά λερώνοντας τα παπούτσια σας θα λερώσετε και την ψυχή σας.
Κάθε άλλο! Πηγαίνετε να λερωθείτε. Δεν σημαίνει αυτό πως θα ενδώσετε ή θα αλλάξει κάτι στην ζωή σας. Όχι αυτό δεν το έχω δει να συμβαίνει. Πάντα κάνεις αυτό, το οποίο λίγο ή πολύ θέλεις και δεν παρασύρεσαι εάν δεν θέλεις εσύ ο ίδιος να παρασυρθείς.
Δεν επιθυμώ να παρουσιάσω μία ειδυλλιακή εικόνα• κάθε άλλο! Θέλω να παρουσιάσω την εικόνα της πραγματικής ζωής και πως ζεις, όταν δεν φοβάσαι να ζήσεις και δεν νοιώθεις αποστειρωμένος, διότι τότε μάλλον δεν είσαι. Ό,τι σε ενοχλεί μάλλον σε ελκύει και αυτό σου δημιουργεί ανεξήγητες αντιστάσεις και ανεξέλεγκτες αντιδράσεις.
Νομίζω πως αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα της ταινίας. Η ανθρωπιά της μέσα από τις πλέον ενοχλητικές (disturbing) καταστάσεις. Ναι ομολογώ πως ποτέ μου δεν θα σκεφτόμουν ένα αντίστοιχο σενάριο και ποτέ μου δεν θα δημιουργούσα μία ταινία όπως αυτή (βέβαια, ποτέ μην λες ποτέ, οπότε το ακυρώνω).
