(Αλλά μπορεί και να πας μακρύτερα εάν…)
Το άρθρο έχει γραφτεί με χιουμοριστική διάθεση και δεν αποτελεί κοινωνιολογική ανάλυση περιωπής. Ούτε να με παρεξηγήσετε.
Εκεί επάνω στα βουνά χθες σκέψεις πονηρές άρχισαν πάλι να βουρλίζουν το μυαλό μου. Έβλεπα τις σβουνιές των αλόγων και τις κακαράτζες από τις κατσικούλες και με έπιαναν τα γέλια.
Λόγω της φύσεως της εργασίας μου συναντώ πολλούς ανθρώπους. Πολύ συχνά ανθρώπους με σημαντικές θέσεις και επαγγέλματα με πρεστίτζιους τίτλους (chief executive officer, sales manager, team director, marketing analyst κλπ, κλπ) και πάντα όταν μιλώ μαζί τους μία σκέψη (και ένα ερώτημα) μου έρχεται πάντα στο μυαλό μου.
Μιλάμε για επενδύσεις, ομόλογα, δείκτες παραγωγής, αύξηση ων πωλήσεων, διοίκηση εταιριών, μετοχές, ομόλογα κλπ), τους κοιτάζω βαθιά στα μάτια και σκέφτομαι πρώτα για τον εαυτό μου, αλλά και την/τον συνομιλητή μου:
“Πού Πα΄ρε Καραμήτρο (ή Καραμήτραινα);”
Τι καθόμαστε και συζητάμε; Και πολλές φορές έχω τολμήσει (με μεγάλο ρίσκο είναι αλήθεια) να ρωτήσω:
“Τώρα τι θα θελες να έκανες και πού να ήσουν;”
Λοιπόν! Πάντα, μα πάντα η απάντηση είναι μία και συγκεκριμένη. Οι άντρες όλοι θα ήθελαν να είναι σε κάποιο τσιπουράδικο και να χαζεύουν τις τουρίστριες ή να είναι σε κάποια ξαπλώστρα στην παραλία, ενώ οι γυναίκες πάντα να είναι στο σπίτι τους και να ασχολούνται με τα παιδιά τους, τη μαγειρική ή με άλλες οικιακές εργασίες. Μερικοί είναι τόσο χαρακτηριστικοί ώστε μετά την πρώτη έκπληξη συμφωνούμε και οι δύο πως θα προτιμούσαμε χίλιες φορές να πήζαμε τυρί σε κάποιο χωριό ή να βοσκάγαμε πρόβατα ή να σκαλίζαμε κανένα χωραφάκι με τις όμορφες βλαχούλες. Άλλοι πάλι σκέφτονται το… ψάρεμα. Με τις γυναίκες στελέχη τα πράγματα είναι λίγο δυσκολότερα, διότι πάντα υπάρχει μία συστολή λόγω διαφορετικού φύλου. Αλλά και πάλι… Μην με αρχίσετε να με κυνηγάτε ότι χτησιμοποιώ δήθεν στερεότυπα ή έχω… σεξιστικές αντιλήψεις. Προσεγγίστε το πνεύμα μου.
Να σημειώσω πως μία γυναίκα στο σπίτι μπορεί να είναι ο πραγματικός πυλώνας του, από πάμπολλες πλευρές. Ίσως η κατάπτωση της Ελληνικής κοινωνίας να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι δεν ισχύει πλέον αυτό (εννοώ η γυναίκα να εργάζεται).
Ίσως αυτά να είναι εντελώς λάθος ή να μην ισχύουν τόσο για τις νεώτερες γενιές, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ούτε για αυτό. Αλλά να πάνε να f@ck όλες οι μπούρδες και τα κέρδη για τα οποία εμείς καταστρέφουμε τις ζωές μας για να ζουν κάποιοι στις Μπαχάμες ή το Μόντε Κάρλο τη ΔΙΚΗ τους χλιδάτη ζωή.
Διότι το ζήτημα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν είναι ούτε τα μνημόνια, ούτε τίποτα άλλο. Είναι μόνο ένα:
Στο όνομα του εκσυγχρονισμού ξεπουλήσαμε την ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ μας και μετασχηματιστήκαμε από μοχλούς σε πρόκες. Και αντί να κινούμε οι ίδιοι τα νήματα της όποιας ζωής μας γίναμε γρανάζια σε μηχανές αλλοτρίωσης. Και προσέξτε! Δεν ωραιοποιώ τα πράγματα ούτε τις συνθήκες του παρελθόντος. Ακόμα και εάν ήμουν αντάρτης στο Παναχαϊκό πάλι θα είχα ένα σπουδαίο ιδεολογικό σκοπό. Ακόμα και εάν ήμουν δούλος σε κάποιο αφεντικό θα σκεφτόμουν πώς να ανατρέψω την κατάστασή μου. Αλλά ο αγάς ή ο τσιφλικάς ή ο κοτζαμπάσης χωρίς να ήταν λιγότερο σκληρός ή αιμοβόρος από μία τράπεζα ήταν δίπλα μου και ορατός (και θα μπορούσα να του κόψω το σιχαμερό κεφαλάκι του).
Ή μία βλαχοπούλα μέσα στην τυραννία των σκληρών συνθηκών της κοινωνίας πάλι είχε επιλογές και ελπίδα. Μπορεί να συνέβαιναν φοβερές καταστάσεις (και δυστυχώς συνέβαιναν) αλλά ο εχθρός ήταν πάντα συγκεκριμένος και ορατός.
Αυτή τη στιγμή ποιος είναι ο εχθρός; Και πώς μπορείς να τον αντιμετωπίσεις όταν όλοι ανήκουν στον ίδιο μηχανισμό; Ο διευθυντής της τράπεζας, ο οποίος σε απειλεί κατά μία έννοια για το απλήρωτο δάνειό σου είναι ΚΑΙ ο ίδιος συμπιεσμένο εξάρτημα του μηχανισμού. Οι γενικοί διευθύνοντες των μεγάλων οργανισμών πολλές φορές διαλύουν τα σωθικά τους για ένα αμελητέο κλάσμα των κερδών προς χάριν των μετόχων, οι οποίοι και απολαμβάνουν τα οφέλη. Οι σύγχρονες κοινωνίες διέλυσαν την αυτονομία του ανθρώπου και έκαναν τον εχθρό αόρατο και άπιαστο.
Όταν σου κόβει το ρεύμα η ΔΕΗ δεν μπορείς να κόψεις κι εσύ το κεφάλι του αγά. Εδώ τι κεφάλι να κόψεις; Ή όταν η Τράπεζα σου κατάσχει το σπίτι πού θα απευθυνθείς για να καθαρίσεις τον Σουλτάνο, αφού πλέον αυτός έχει μετασχηματισθεί σε νούμερα υπολογιστή στο Λουξεμβούργο;
Και όταν συμβαίνει αυτό η κατάθλιψη και η δυστυχία είναι δεδομένη. Κάποιοι ωστόσο θεώρησαν πως όλα τα προηγούμενα είναι αναχρονιστικά και από ψαράδες αποφάσισαν να γίνουν εφοπλιστές, άλλοι μεγάλοι βιομήχανοι αγροτικών και γαλακτοκομικών προϊόντων και άλλοι ξενοδόχοι. Ακόμα και το μικρό μπακάλικο του χωριού μπορεί να μετασχηματίστηκε σε τεράστια αλυσίδα υπεραγοράς. Αλλά και τότε όλοι έχασαν την ανεξαρτησία τους…
Και βέβαια οι (δήθεν) ιδεολογίες του πόνου, υποστηρίζουν το φτωχό, αλλά δεν θέλουν να εξαλείψουν τη φτώχεια, υποστηρίζουν τον εργάτη, αλλά δεν τον θέλουν αυτόνομο. Οι δε άλλες (δήθεν) ιδεολογίες του ονείρου, υποστηρίζουν την λιτότητα και τις θυσίες, αλλά αυτό το διακηρύσσουν οι πλούσιοι.
Για να δούμε παιδιά. Πολύ το “δούλεμα” και δεν το τρώμε όλοι. Και το ξήλωμα ενός καλσόν από έναν σκισμένο πόντο ξεκινά (υποθέτω, δεν συνηθίζω να… φοράω). Δεν είσαι τόσο αδύναμος όσο νομίζεις.
Καραμήτρο ή Καραμήτραινα δεν εισαι μόνος ή μόνη. Υπάρχουν κι “άλλοι” Καρα-καραμήτροι!
Ό Καραμητρο-Teucris
