Διαβάζω πως οι… θεσμοί (τι γελοία ονομασία!) είναι ευχαριστημένοι με την εφαρμογή των πλειστηριασμών και το πρόγραμμα ξεπουλήματος της χώρας μας! Και η κυβέρνηση επαίρεται για τις επιτυχίες της και την προσδοκώμενη ανάπτυξη!
Φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε ΚΑΙ οι προηγούμενες κυβερνήσεις συναγωνίζονταν στην διασπάθιση της δημόσιας περιουσίας και την διατήρηση των φτωχών υπέρ των ξετσίπωτων. Η παρούσα πράττει τις αθλιότητες της ξευτιλίζοντας την όποια έντιμη ιδεολογία είχε απομείνει και διαλύοντας κάθε πυλώνα ήθους, στον οποίον θα μπορούσε να στηριχθεί ένας απλός καλός άνθρωπος και Έλλην πολίτης.
Με την επίσκεψη δε του σουλτάνου εστιάζουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο εάν ήταν επιτυχημένη ή όχι η επίσκεψη! Ενός στυγνού δικτάτορα ενός εχθρικού κράτους (μήπως λαθεύω;) στο οποίο τεράστιο τμήμα του πληθυσμού του στενάζει (και με την μισή Κύπρο υπό κατοχή).
Και από τα ρομαντικά γεύματα με φόντο την Ακρόπολη περάσαμε στις αιχμές (!) και στο δήθεν θάρρος… και τους αστείους συμβολισμούς των δόλιων Ελλήνων πιλότων, οι οποίοι πολύ ευχαρίστως θα πατούσαν ένα κόκκινο κουμπάκι αλλά…
Μία τεράστια μερίδα δε ανθρώπων γύρω μας καταχρεωμένοι κάτω από σιχαμερές τακτικές στενάζει αλλά και με μία εντελώς βλακώδη, υποκριτική και ανεξήγητη (αυτό δεν το έχω συναντήσει πουθενά αλλού) δήθεν “αξιοπρέπεια” (=εγωισμό) δεν εκφράζει την απόγνωση της, αλλά θέλει να φορά τη μάσκα της ανύπαρκτης ευπρέπειας.
Δέχεται αδιαμαρτύρητα κάθε αθλιότητα και στενοχωριέται για την ματαίωση (εδώ γελάμε, σιγά μην ματαιωθούν) της κάθε επένδυσης στο κάθε οπουδήποτε, από την οποία δεν θα δει ούτε δεκάρα τσακιστή, όπως και από κάθε πολυδιαφημισμένη (δήθεν) επένδυση (ίσον επαίσχυντο ξεπούλημα). Τα 100 δισεκατομμύρια χρέος των πολιτών προς το κράτος από που προέρχονται;
Κι εάν είχε κάποιο νόημα η επίσκεψη του σουλτάνου έπρεπε να είναι μόνο ένα:
Που είσαι Κεμάλ;
Διαβάστε την ιστορία. Και εάν ο Κεμάλ σημαίνει για εμάς ήττα, προσφυγιά και ανείπωτη καταστροφή για την Τουρκία σημαίνει νίκη εναντίον των άκρως διεφθαρμένων, ξεπουλημένων και προδοτικών κυβερνήσεων της χώρας του καθώς και του πλιάτσικου των δήθεν μεγάλων δυνάμεων (διάβαζε… θεσμών) της εποχής (υφίστανται και τώρα).
Και ο “Σταχτής Λύκος”, όπως επονομαζόταν, μέσα στην δική του διαστροφή και ανωμαλία και τον αλκοολισμό έβλεπε ωστόσο ξεκάθαρα την καταστροφή και τον βιασμό της χώρας του από τα ντόπια ανδρείκελα με την υποστήριξη των… “θεσμών” της εποχής εκείνης.
Και ο Κεμάλ δεν υποκρινόταν, ούτε κορόιδευε τον εαυτό του. Ούτε παρέσυρε τον εξαθλιωμένο και αμόρφωτο Τούρκο σε ακόμα περισσότερο χάος και δίνη.
Ανήμπορος, απένταρος, κυνηγημένος αλλά καθόλου παραμυθιασμένος για την πραγματικότητα σκεφτόταν πώς θα δράσει και θα σαρώσει όλη την βρωμιά ενός απύθμενα διεφθαρμένου παρελθόντος για μια νέα Τουρκία.
Ο Κεμάλ ήταν τυχερός. Διότι εκτός από ηγέτης είχε και αυτό, το οποίο ονομάζουμε “τύχη”. Η μάλλον είχε το πλεονέκτημα ενός μεγάλου αρχηγού να αρπάζεται από την τύχη και να επωφελείται.
Που είναι λοιπόν το “ήθος” του Ελληνικού λαού;
Πόσο περισσότερο θα ξευτιλίζεται;
Πόσο πιο χαμηλά θα πέφτει βυθιζόμενος σε ό,τι πιο παράλογο (ψεκασμοί, επίπεδη γη, άρνηση εμβολιασμών, συνωμοσίες κάθε είδους, απόλυτη βλακεία) για να πιαστεί από κάπου;
Πόσο πιο χαμηλά λοιπόν;
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΕΜΑΛ;