Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Ποιά η Κατάσταση της Οικονομίας Σήμερα και τι μας Συμβουλεύεις Τεύκρο;

(Προφανώς δεν μπορώ να συμβουλεύσω κανέναν, ούτε είμαι σοφός, αλλά μου ταίριαξε στον τίτλο του άρθρου. Τι να κάνουμε; Συγγραφική αδεία!)

Λοιπόν! Είναι εντυπωσιακό, αλλά ακόμα και στις χειρότερες κρίσεις ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού δεν… καταλαβαίνει τίποτα. Το 1929 στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα 30% αν δεν κάνω λάθος, απλά διάβαζε τα νέα από τις εφημερίδες σαν να ήταν ένα μυθιστόρημα σε μία άλλη περιοχή της υφηλίου. Δεν ήταν πως δεν επηρεάζονταν αλλά οι διαφορές σε πρακτικό επίπεδο ήταν ασήμαντες.

Η ελεύθερη αγορά βίωσε και βιώνει (και αναφέρομαι στην Ελλάδα του τώρα) μία φοβερή έλλειψη ρευστότητας. Σπανίζουν τα… ρέοντα χρήματα τελεία και παύλα. Η εξαρτημένη αγορά συμπιέστηκε αλλά γνωρίζει πως τέλος μήνα ή ανά δεκαπέντε θα έχει… “κάτι”. Και δεν είμαι σίγουρος εάν μπορείτε να το καταλάβετε ή όχι, αλλά η διαφορά μεταξύ του “κάτι” από το “τίποτα” είναι τρομακτική! Όπως ακριβώς σας το γράφω: τ ρ ο μ α κ τ ι κ ή… (αυτό κρατείστε το και για το τέλος του άρθρου).

Στην Ελλάδα τα μνημόνια επανέφεραν την… πάλη των τάξεων στο προσκήνιο. Μόνο πως οι τάξεις πλέον είναι κάπως διαφορετικές. Και επειδή μία δωδεκαετία (Φεβ. 2008 – Φεβ. 2020) δεν είναι και μικρό χρονικό διάστημα πολλά πλέον έχουν ενσωματωθεί στις νοοτροπίες.

Υπάρχει η ελεύθερη αγορά, η οποία ανήκει στον Πλανήτη Άρη (ξηρασία και έρημος), υπάρχει η εξαρτημένη αγορά του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και οι νεο-μετανάστες.  Ο κάθε ένας βιώνει εντελώς διαφορετικά την κατάσταση. Η άποψή μου είναι πως πλέον κατευθυνόμαστε στην εταιρική μορφή της οικονομίας, στις εξειδικευμένες υπηρεσίες και σε πολύ περισσότερο ολοκληρωτικής μορφής οικονομικό καθεστώς.

Η αλλαγή θα μπορούσε να εντυπωθεί στην αντιστροφή της πολύ όμορφης πρότασης:
“Ένας είναι Πλήθος”, όπου εκθειάζεται η δύναμις του ατόμου ως προσωπικότητα στην: “Το Πλήθος είναι Ένα”, όπου πλέον το πλήθος συγκροτεί τη δύναμη. Και όποιος δεν ανήκει σε αυτό μαύρο φίδι τον έφαγε. Αλλά το πλήθος δεν έχει προσωπικότητα. Είναι απλά ένα πλήθος, με πολύ μεγάλη ισχύ, η οποία συνθλίβει τους πάντες και τα πάντα, εκτός και εντός. Αυτός είναι και ο λόγος, όπου πλέον με τόση ευκολία παραχωρήθηκε ο εθνικός μας πλούτος. Τα πάντα δόθηκαν χάριν του πλήθους και της ασφάλειας, την οποία αυτό παρέχει. Και δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο τούτο. Είναι όμως χαρακτηριστικό αδύναμων κοινωνιών.

Επανέρχομαι όμως στα δικά μας. Μετά τις εκλογές τον Ιούλιο του 2019 υπήρξε μία ευφορία, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων στην ελεύθερη αγορά. Ένας οπισθοδρομικός βραχνάς απομακρύνθηκε, τουλάχιστον για την ώρα και μία επενδυτική διάθεση επανήλθε. Όμως αυτό διήρκησε μέχρι τον Σεπτέμβριο, ο Αύγουστος ήταν μήνας χαλάρωσης. Μετά άρχισαν να υπολογίζονται τα… νούμερα, τα οποία όμως δεν έβγαιναν! Και η αρχική ευφορία μετατράπηκε πάλι σε μία απογοήτευση:

Τώρα θέλω, αλλά δεν μπορώ.

Εδώ να στηλιτεύσω την άθλια επιρροή των πρώτων κυβερνήσεων των μνημονίων, μαζί με τα “δημοσιογραφικά” παπαγαλάκια, τα οποία έκαναν, ό,τι μπορούσαν να παγώσουν τα… πάντα! Και το επέτυχαν αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό, προς όφελος όμως των πολύ μεγάλων. Ένα έγκλημα διαπράχτηκε από τις αρχικές κυβερνήσεις μέχρι το 2015, το οποίο οδήγησε σε μία άλλη ακραία τυχοδιωκτική εξέλιξη, η οποία επισφράγισε την καταστροφική πορεία. Η ταφόπλακα και η απόλυτη μαριονέτα των μεγάλων κεφαλαίων η κυβέρνηση από το 2015 και μετά, πουλώντας μάλιστα… σοσιαλισμό!

Και η μόνη πρόταση, η οποία θα μπορούσε να περιγράψει τα χρόνια της κρίσης:

“Η δική σου απογοήτευση, κέρδος για κάποιον άλλον”. Κάποιον “έξυπνο” άλλον, ο οποίος αφού εσύ αμυνόσουν και δεχόσουν παθητικά τις εξελίξεις κέρδιζε έδαφος, το οποίο τώρα δεν μπορείς να ανακτήσεις. Και δείτε γύρω σας ποιοι έχουν επιβιώσει και πλέον γιγαντωθεί: Όσοι διέσπειραν απογοήτευση στους άλλους, αλλά οι ίδιοι  έ κ α ν α ν !

Και λυπάμαι που θα στενοχωρήσω και θα πονέσω και πολλούς, αλλά αυτοί, οι οποίοι προέτρεπαν τα παιδιά οικογενειών κυρίως της πρώην αστικής τάξης να μεταναστεύσουν (στην πολύ σκληρή ξενιτιά και ακούστε με, διότι ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής και ο ίδιος και το έχω γευτεί το πικρόν ποτήριον τούτο)  γιατί “εδώ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα”, κράτησαν τα δικά τους εδώ προκειμένου να κυβερνήσουν τα λιγότερο ευνοημένα παιδιά των “λαϊκότερων” τάξεων. Μην απορείτε γιατί η παιδεία πηγαίνει κατά διαβόλου. Γιατί να πηγαίνει καλά; Να μορφωθούν τα “παλιόπαιδα” και να μας “φάνε” την εξουσία;

Και κάπως έτσι όμορφα και ωραία φτάσαμε σήμερα αλυσοδεμένοι να προσπαθούμε  να κάνουμε κάτι. Αλλά και εδώ ισχύει (γιατί η ζωή έχει αυτές τις περίεργες και πανέμορφες ανατροπές) πως το “κάτι” είναι πολύ περισσότερο από το “τίποτα”! Μα πολύ, πολύ περισσότερο!

Εν κατακλείδι: τι… συμβουλεύω;

Κάντε ΚΑΤΙ! Οτιδήποτε, αλλά κάντε το!!!

Ακόμα κι ένα τηλέφωνο σε έναν άγνωστο για μια θετική πληροφορία είναι ένα “κάτι”, το οποίο σε απομακρύνει από το “τίποτα”.

DO IT! (να γίνω λίγο ωμός)!

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)