Διαβάζω για παραιτήσεις εκ των υστέρων. Δηλαδή αφού ψηφίσουμε και αποδεχθούμε κάτι μετά διαφωνούμε και παραιτούμαστε. (Δεν αναφέρομαι προφανώς στις παραιτήσεις ευθιξίας). Οι πρώτες (εκ των υστέρων) χαρακτηρίζονται με μία μόνο φράση: του κ@λου τα 9μερα. Και συγχωρείστε μου την απρεπή έκφραση. Και έχω το λόγο μου γι΄ αυτό.
Ο πατέρας μου μετά από δεκαετίες στασιμότητας στον πάγο και στο βαθμό του βοηθού (τότε) γυμνασιάρχη, λόγω πολιτικών φρονημάτων, μόλις το 1981 ανέλαβε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην κυβέρνηση προσκλήθηκε (και το θυμάμαι εκείνο το τηλεφώνημα σαν τώρα, διότι αρχικά νομίσαμε ότι ήταν κακόγουστη φάρσα) και αυτόματα προήχθη γενικός Διευθυντής Εκπαίδευσης Ν. Αχαΐας.
Κάποια στιγμή προκηρύχθηκε κάποια θέση ελάσσονος σημασίας, δεν θυμάμαι ακριβώς, όπου τα απαιτούμενα προσόντα ήταν απόφοιτος γυμνασίου με καθαρό μητρώο και ό,τι περίπου απαιτεί το δημόσιο. Κατατέθηκαν τα βιογραφικά των παιδιών και ο πατέρας μου έκανε ευσυνείδητα την επιλογή. Φυσικά κανένας δεν τον ενόχλησε, διότι τον γνώριζαν και δεν είχε νόημα. Την περίοδο εκείνη είχε αναλάβει διορισμένος Νομάρχης Αχαΐας ένα ασήμαντο ανθυπο-τίποτα από την Κρήτη, εάν θυμάμαι καλά, με εύσημα προφανώς πρασινο-φρουρού, όπως λέγαμε τότε. Ας μην φυλάξω τις λέξεις. Κοινώς ένα κ@λόπαιδο.
Και ένα βράδυ τηλεφώνησε στον πατέρα μου με ύφος εκατό καρδιναλίων και σεβασμό μηδέν (και νεαρός στην ηλικία) και αφού ήταν ένας Μεγάαααααλος Νομάρχης του παντοδύναμου ΠΑ.ΣΟ.Κ. απαίτησε με θράσος να συμπεριλάβει στη λίστα πρόσληψης ένα υποκείμενο, του οποίου τα προσόντα ήταν ο μισός ποινικός κώδικας (και μάλιστα καταλαμβάνοντας τη θέση κάποιου άλλου παιδιού).
Τσακώθηκαν άγρια, ο πατέρας μου του έκλεισε το τηλέφωνο και την άλλη ημέρα υπέβαλε την παραίτηση του. Τόσο απλά. Και αυτό ήταν τα τέλος της καριέρας του στην εκπαίδευση. Και σε κάποιο βαθμό το τέλος των ψευδαισθήσεων της δήθεν προοδευτικής παράταξης, η οποία τελικά για πολλούς ήταν ένα πρόσχημα. Οι συντηρητικοί από τους οποίους τόσα είχαμε υποστεί τουλάχιστον δεν κρύβονταν· γνωριζόμαστε τόσο καλά! Και κάποιους της χούντας τους γνωρίζαμε ακόμα καλύτερα.
Μετά από αυτό, όλα τα “δεν γνώριζα”, “δεν κατάλαβα”, και λοιπές μπούρδες τα ακούω βερεσέ και να τα πουν αλλού και όπου πιάνουν.
Ελπίζω τώρα να κατανοείτε τη σκληρή μου κριτική στις παρεκκλίσεις και τα δήθεν. Και πόσο περισσότερο οξύς είμαι σε εκείνους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται το πολυπληθέστερο λαϊκό αίσθημα για ποταπούς και δόλιους σκοπούς (κατάληψη εξουσίας). Διότι οι απλοί άνθρωποι πολλές φορές δεν μπορούν να γνωρίζουν και είναι λογικό. Και το κληρονομημένο πλέον αρχείο του πατέρα μου έχει αρκετά για πολλούς όψιμους “προοδευτικούς”, πολλοί εκ των οποίων τώρα δεν ευρίσκονται στη ζωή και είναι αλήθεια πως ποτέ δεν θελήσαμε να το χρησιμοποιήσουμε. Αλλά να μην κοροϊδευόμαστε.
Αυτά τα ολίγα και καθόλου politically correct γραμμένα.
