Διαβάζω αναλύσεις και από καλούς πολιτικούς αναλυτές του εξωτερικού, οι οποίοι ανήκουν στον Δυτικό τρόπο σκέψης και οι οποίοι αδυνατούν πλήρως να αντιληφθούν το σκεπτικό και ως εκ τούτου τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων (αλλά και τα γεγονότα) σε χώρες όπως η Βενεζουέλα τώρα, η Τουρκία ή το Ιράν για να αναφέρω μερικές.
Ο καθαρά “δεξιός” τρόπος σκέψης και ας μου επιτραπεί και πάλι αυτή η έκφραση χαρακτηρίζεται από μία αν-ευελιξία άνευ προηγουμένου. Τούτο, διότι κατά τη γνώμη μου υπάρχει μία υπεροψία, η οποία δημιουργεί ένα άλλοτε φανερό, άλλοτε υποβόσκων αίσθημα ανωτερότητας και “υψηλής” θέσης. Αυτό το αντιλαμβάνονται οι “άλλοι” στην συμπεριφορά τους και χτυπάει κόκκινο. Διότι δεν υπάρχει χειρότερο το να νοιώθει κάποιος πως τον υποτιμάς καθ΄ οιονδήποτε τρόπον.
Αυτό το διαισθάνονται όμως πλήρως και οι λεγόμενοι λαϊκιστές, οι οποίοι είναι καθαρά απατεώνες ολκής και το εκμεταλλεύονται τέλεια. Γίνονται τα “παιδιά του Λαού” (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) και καταφέρνουν να αναρριχηθούν στην εξουσία. Και με μόνο μία αναφορά τους είναι δυνατόν να ανατρέψουν οποιοδήποτε αρνητικό κλίμα εναντίον τους. Καλομελέτα κι έρχεται…
Οι αναλυτές από την άλλη επισκέπτονται την Άγκυρα ή την Τεχεράνη, μετακινούνται με Mercedes αλλά δεν επισκέπτονται ούτε για αστείο την επαρχία και τις σκοτεινές περιοχές των χωρών αυτών. Ούτε μπαίνουν σε λεωφορεία στις 6:00 το πρωί. Έχουν στο μυαλό τους ανάπτυξη και επενδύσεις και άλλες σαχλαμάρες και αναρωτιούνται μετά πώς ψυχοπαθείς, όπως στην Γείτονα ή ακραίοι λαϊκιστές και απατεώνες, όπως στην Βενεζουέλα και κάπου αλλού έχουν τέτοια επιρροή στο εκλογικό σώμα.
Ακόμα και στην προηγμένη (χμ) Ελλάδα φαίνεται παράλογο το εκλογικό αποτέλεσμα στην Γείτονα ή στο Ιράν με τους μουλάδες του μεσαίωνα. Αλλά δεν θα ΄πρεπε. Και κάπως ανάλογα συμβαίνουν και στην ίδια την χώρα μας.
Τα ίδια συνέβησαν και στην Ρωσσία, όταν την εξουσία διατηρούσαν για αιώνες οι Ρομανώφ. Βέβαια και τότε εάν κάποιος δυτικούς αναλυτής επισκεπτόταν το Λένινγκραντ (άντε την Αγία Πετρούπολη τώρα) θα πίστευε στην αιωνιότητα του Τσάρου. Πλούτος, εργοστάσια, χλιδή και ένα εξαθλιωμένο και αμόρφωτο εργατικό δυναμικό. Αλλά, υπάρχει ένα αλλά. Και αυτό το αλλά είναι εκείνο, το οποίο εκμεταλλεύονται όλα τα ασήμαντα και γελοία ανθρωπάκια, τα οποία είναι διπλά ανήθικα, διότι πατούν επάνω στους πόθους ενός λαού, ο οποίος έχει όμως και τόσο δίκιο μετά από την καταπίεση και την τυραννία, την οποία έχει υποστεί.
Σας φαίνεται… μανιφέστο του… Κομμουνιστικού κόμματος το προηγούμενο; Λάθος! Ούτε για αστείο αν και στο γραφείο μου μαζί με όλα τα συγγράμματα των επιφανών φιλοσόφων και οικονομολόγων βλέπω και το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ και μάλιστα σε μία σπάνια και πολύτιμη αγγλόφωνη έκδοση.
Διότι δεν είναι το ζητούμενο να αγαπάς τις ιδεολογίες. Αντιθέτως τους Ανθρώπους να αγαπάς και όλα τα μεγάλα και σπουδαία με αφήνουν παντελώς αδιάφορο εάν όχι παγερά εχθρικό. Διότι αναπτύχθηκαν με βάση τον τρόπο ανάληψης και διατήρησης της εξουσίας και όχι την πραγματική πρόοδο και βελτίωση των ανθρώπων.
Την Βενεζουέλα, την οποίαν κυριολεκτικά λυπάμαι δεν θα την προσεγγίσω με τα μάτια ούτε του δικτάτορα λαϊκιστή Μαδούρο μα ούτε και του… συναδέλφου μου Χουάν Γκουαϊδό (Μεγάλη παρένθεση με χιούμορ: φίλοι δικηγόροι τρέμετε! Το έχουν οι λαϊκιστές πλέον να είναι πολιτικοί μηχανικοί απ΄ ότι φαίνεται και είναι η νέα τάση! Θυμάστε παρεμπιπτόντως τον ανεκδιήγητο Μαχμούτ Αχμεντινετζάντ του Ιράν; Κι αυτός… πολιτικός μηχανικός! Να σου χτίσει σπίτι τώρα ο… άσε, καλύτερα άστεγος! Τέλος η παρένθεση).
Η κατάσταση στην Βενεζουέλα πρέπει να ιδωθεί με πολύ βαθύτερο βλέμμα. Όπως και στην Τουρκία, στο Ιράν, αλλά και στην Ελλάδα! Και τότε πολλά θα είναι πολύ ευκολότερα και αντιληπτά.
Παραθέτω το σύνδεσμο ενός πολύ γνωστού ντοκυμανταίρ σχετικά με τον Ούγκο Τσάβες και το που βάσισε την εξουσία του. Θα σας λυθούν πολλές απορίες κατά τη γνώμη μου. Ανάλογα ισχύουν και για τον ακρο-δεξιό Βραζιλιάνο Ζαΐχ Μπολσονάρου, αλλά αυτός τη φλέβα την εντόπισε, όπως και ο Αδόλφος σε άλλου είδους ανθρωπο-ορυχεία.
