Αυτή είναι η σημερινή πρωινή άποψις τμήματος της εισόδου του Παλαιού Νοσοκομείου της Πάτρας (τώρα λειτουργεί ως Πολιτιστικό κέντρο) του διάσημου Δανού Αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν ( βλ. Ακαδημία, Βιβλιοθήκη, Ζάππειο, Αστεροσκοπείο Αθηνών – Κοινοβούλιο της Βιέννης και πάμπολλα άλλα)… Όσο όμορφο και κομψό λοιπόν το κτίριο και ο περιβάλλων χώρος του σκεφτόμουν πόσος πόνος έχει διαποτίσει τις πέτρες αυτού του κτιρίου. Εδώ νοσηλεύονταν στρατιώτες από τους Βαλκανικούς Πολέμους τον Α’ και τον Β΄ΠΠ και αντιλαμβάνεσθε τι ακριβώς συνέβαινε… (Υπάρχουν φωτογραφίες σχετικά, οι οποίες δημιουργούν θλιβερά συναισθήματα)… Γιατί το γράφω αυτό; Διότι πάρα πολλές φορές έχω επισημάνει πως δεν νοείται κτίσμα χωρίς την ανθρώπινη διάσταση… Πολλά διατηρητέα κτίρια ανήκαν σε τόσο κατάπτυστους ιδιοκτήτες, ώστε η κατεδάφιση τους όχι μόνο δεν απετράπη ακόμα και από τους πιο στενούς συγγενείς τους, αλλά ανακούφισε θα έλεγα τόσους πολλούς ανθρώπους, ώστε να μπορώ να ισχυρισθώ πως αυτά τα κτίρια –όσο κομψά και να ήσαν- συνεισέφεραν στην ανθρωπότητα όχι με την ανέγερσή τους αλλά με την εξαφάνισή τους… Τρανό παράδειγμα η Βαστίλη, όπου το μόνο ίχνος της είναι η μπογιά του περιγράμματος της στον δρόμο… Σκεφθείτε τώρα πως πολλά αγάλματα ανήκουν στην ίδια κατηγορία· διότι μην μου πείτε ότι έχει κάποιο νόημα το μάρμαρο ή ο μπρούτζος…. Πολύ περισσότερα μπορώ να γράψω και για τα βιβλία… και γιατί η απαγόρευση ή η ρίψη στην πυρά είναι τόσο προσφιλής μέθοδος στα τυραννικά καθεστώτα…
Αλλά όλα αυτά έχουν και κάποια άλλη διάσταση. Ότι πεθαίνει, τελείωσε… Τελεία και παύλα… Ο Παρθενώνας χωρίς τον Δία και την Αθηνά είναι μνημείο, όπως και οι Δελφοί χωρίς τον Απόλλωνα καθώς και οι Πυραμίδες της Γκίζας χωρίς τον Άμμων Ρα…