Σημαντική σημείωση:Παρακαλώ έχω πολύ συγκεκριμένη γνώση και άποψη περί αυτού. Η πυρηνική ενέργεια αποτελεί μία πραγματικότητα την οποία πρέπει να διαχειριστούμε σοφά. Προσέξτε! Δεν είμαι άφρων, ούτε τα γράφω χωρίς βαθύτατο σκεπτικό και είμαι πάντα υπέρ της Ανθρώπινης διάστασης… Περισσότερο θα επιθυμούσα να “προκαλέσω” προβληματισμό παρά να εκθέσω ανόητες προσεγγίσεις… και να απορρίψω δογματικά μία θαυμαστή ανθρώπινη κατάκτηση, η οποία έγινε ταυτόχρονα όνειρο και εφιάλτης…
Αυτό ήταν το κείμενο του τηλεγραφήματος, το οποίο έστειλε το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ στις 16 Ιουλίου 1945 στον Πρόεδρο Χ. Τρούμαν, ο οποίος ευρισκόταν στο Πότσνταμ σε σύσκεψη για το μέλλον της Ευρώπης… Ο λόγος; Η απόλυτα επιτυχής δοκιμή της πρώτης πυρηνικής βόμβας στο Αλαμογκόρντο του Νέου Μεξικού πριν από 70 χρόνια.
Αυτό ήταν η αρχή…
Λοιπόν δεν το γνωρίζετε και μάλλον δεν σας περνά από το μυαλό, αλλά ήθελα να σπουδάσω πυρηνική φυσική (θεωρώ πως σε έναν βαθμό το έχω θεωρητικά πράξει) και δεν σας κρύβω πως την Πυρηνική Ενέργεια την αντιμετωπίζω πολύ διαφορετικά. Δεν συμμερίζομαι καθόλου τις “ηθικοπλαστικές” και οικολογικές ανησυχίες περί των πυρηνικών όπλων, διότι περί αυτού ο λόγος σήμερα. Θεωρώ πως ιδιαίτερα οι μικρές σε πληθυσμό χώρες (οφείλουν) να διαθέτουν πυρηνικό οπλοστάσιο. Για όποιον ενδιαφέρεται θα συνιστούσα να μελετήσει το εξαιρετικό (και μοναδικό) βιβλίο του Henry Kissinger σχετικά με την ενάσκηση εξωτερικής πολιτικής υπό την “σκέπη” των πυρηνικών όπλων (Nuclear Weapons and Foreign Policy, 1957). Παρεμπιπτόντως αυτό ήταν ένα από τα πρώτα βιβλία, τα οποία “ανακάλυψα” μόλις έφθασα στις ΗΠΑ… Βλέπετε δεν είχα μάθει να σκέφτομαι έως τότε με ένα νέο δεδομένο του τύπου:
“Μπορώ να αφανίσω τον αντίπαλο· πως ασκώ εξωτερική πολιτική;”….
Όταν οι “αγκυλώσεις” της υποκρισίας δώσουν τη θέση τους σε ρεαλιστικές (έστω σκληρές) προσεγγίσεις και η “οικολογική” συνείδηση πάψει να αποτελεί μία politically correct θέση τότε “ενοχλητικές” θέσεις όπως η προηγούμενη δική μου θα πρέπει να εξετασθούν πολύ σοβαρά.