Πριν από λίγες ημέρες οι Νεοϋορκέζοι εξεπλάγησαν και ίσως και τρόμαξαν από έναν μετρίας έντασης σεισμό. Όχι πως τα 4.8 ρίχτερ είναι μικρού μεγέθους δόνηση αλλά δεν είναι και 6.0 ή 6,5. Αντιθέτως στη Δυτική ακτή (Καλιφόρνια) η εξοικείωση είναι διαφορετική.
Κανένα σημείο στον πλανήτη μας δεν είναι απαλλαγμένο από φυσικούς κινδύνους. Και όπου δεν υπάρχει το ένα θα υπάρχει κάτι άλλο. Η Φλόριντα δεν έχει σεισμούς αλλά έχει τυφώνες. Αλλού το μενού της φύσης προσφέρει ηφαίστεια ή πλημμύρες ή ξηρασία. Διαλέγετε και παίρνετε.
Ωστόσο τα φαινόμενα εμφανίζονται σε χρονικά διαστήματα μακράν της ανθρώπινης ζωής και οι μνήμες χάνονται. Στην αντίθετη πλευρά της Νέας Υόρκης το πρωί του Σαββάτου της 1ης Νοεμβρίου του 1755 ένας φονικός σεισμός μεγέθους μάλλον 7,7 ρίχτερ συνοδευόμενος από τσουνάμι κατέστρεψε ολοσχερώς την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, Λισαβόνα.
Αλλά μετά από 200-250 έτη οι μνήμες έχουν σβήσει από το συλλογικό ασυνείδητο και μόνο σε γκραβούρες της εποχής εμφανίζονται. Το αυτό ισχύει και για την περιοχή μας. Δεν είναι δυνατόν να ζεις με τον φόβο μίας καταστροφής, η οποία συμβαίνει ανά δύο ή τρεις ή πολύ περισσότερο αιώνες. Κανένας από τους μηχανικούς της Νέας Υόρκης το 1900 δεν σκεφτόταν το σεισμό. Ούτε και στο Σαν Φρανσίσκο το σκεφτόταν… μέχρις ότου τα χαράματα της 18ης Απριλίου του 1906, ένας 7,9 επισκέφτηκε την πόλη. Οι καταστροφές ήταν φοβερές –και μην ξεχνάμε τις παράπλευρες συνέπειες, όπως την πυρκαγιά- αλλά ο σεισμός εκείνος αφύπνισε την κοινωνία και τους επιστήμονες και αποτέλεσε το έναυσμα για την ραγδαία πρόοδο της αντισεισμικής επιστήμης.
Και εάν ακόμα 200 έτη πριν, το 1706 είχε συμβεί ένας ανάλογος η χειρότερος σεισμός, κανείς δεν θα τον θυμόταν, αφού το Σαν Φρανσίσκο ιδρύθηκε το 1776. Ίσως και το 1500 να είχε συμβεί κάτι ανάλογο στη Νέα Υόρκη, η οποία όμως και πάλι τότε δεν υπήρχε.
Και ποιος θα έχτιζε το 1920-40 ουρανοξύστες με αντισεισμική προστασία στη Νέα Υόρκη; Ουσιαστικά κανένας. Μάλιστα αυτοί, οι οποίοι τους μελέτησαν και τους έχτισαν τότε σήμερα δεν υπάρχουν.
Αυτή όμως είναι η ζωή…
