Ξυπνάς το πρωί με διάθεση. Η κόπωση της προηγούμενης ημέρας έχει απαλυνθεί. Οι χθεσινές εμπειρίες σου δημιούργησαν προσδοκίες για μία πολύ δυνατή επόμενη ημέρα.
Δεν προλαβαίνεις να καθίσεις στο γραφείο σου ή στην εργασία σου και έχεις ήδη συναντήσει έναν αγενή οδηγό, ο οποίος σε εξενεύρισε. Διάβασες τα άσχημα νέα στις σελίδες ενημέρωσης. Στο facebook έριξες μιά ματιά και κάποιες αναρτήσεις σε χάλασαν.
Ο υπολογιστής σου δεν ανταποκρίνεται, ίσως να χυθεί και ο καφές σου από δική σου απροσεξία. Ένα τηλέφωνο, μία κακή γκριμάτσα ενδεχομένως μία ξυνή… καλημέρα, η οποία δηλώνει ακριβώς το αντίθετο δηλαδή κακημέρα και…
…και φτάνει 9:00 η ώρα και οι προσδοκίες σου έχουν εξανεμιστεί. Ξεκινούν τα γρανάζια των διεκπεραιωτικών υποθέσεων και προτού το καταλάβεις όλα σου τα σχέδια για μία δημιουργική ημέρα έχουν συνθλιβεί από τον μύλο της καθημερινότητας.
Το μεσημέρι είσαι σχεδόν ράκος με τα νεύρα σου στα μανταλάκια. Μία περίπου εκνευριστική επανάληψη και επιστρέφεις σπίτι σου τελειωμένος.
Ακόμα όμως και τότε προσπαθείς να κάνεις αυτό, το οποίο σκεφτόσουν. Αλλά το μυαλό σου και το σώμα σου δεν σε ακολουθούν πλέον.
Ηρεμείς κάποια στιγμή και σχεδιάζεις πάλι την επόμενη ημέρα, η οποία θα είναι μία επανάληψη της προηγουμένης συν-πλην.
Ο μύλος έκανε άριστα τη δουλειά του. ΕΣΥ όμως ΔΕΝ την έκανες. Και σιγά-σιγά αυτό γίνεται συνήθεια. Και ως γνωστόν οι συνήθειες σκοτώνουν και μετά συνηθίζεις και να πεθαίνεις.
Και περνά η ζωή σου και τα όνειρά σου έχουν γίνει σκόνη από τον μύλο.
Δεν φταίει κανείς, ούτε και προφανώς ο μύλος. Αυτός είναι εκεί να κάνει ακριβώς αυτό, για το οποίο έχει κατασκευαστεί. Αυτή είναι η ζωή, αυτοί και οι άνθρωποί της.
Εσύ όμως ΔΕΝ έχεις κατασκευαστεί για να είσαι τροφή του μύλου.
Εσύ είσαι ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ του, αλλά τελικά σε υποδούλωσαν και σε συνέθλιψαν δυό μυλολίθια (μυλόπετρες).
Είναι σκληρό αλλά δεν έχεις δικαιολογία. Δεν έχεις καν τα περιθώρια να δικαιολογηθείς. ΠΡΕΠΕΙ να βρεις τη δύναμη να ξεπεράσεις τις φοβερές τριβές και να προχωρήσεις.
ΠΡΕΠΕΙ! Και ακριβώς εδώ φαίνεται η δύναμή σου. Εκπαίδευσε την!
