Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν περίπου στα 25, έκανα παρέα με έναν πολύ γνωστό και επιτυχημένο Πατρινό επαγγελματία νομικού κλάδου και περίπου 20 χρόνια μεγαλύτερό μου.
Μία ημέρα λοιπόν περπατώντας στο κέντρο της πόλης βλέπουμε μία νεαρή κοπέλα με ένα υπερ-ντύσιμο. Εννοώ βάψιμο, λούσο, μίνι φούστα και τα σχετικά. “Αμάν” του λέω τι “Τι είναι αυτό”; Και μου απαντά:
“Μη βγάζεις τον καλόγερο από μέσα σου. Να ζήσει θέλει!”
Λοιπόν, αυτήν την απάντησή του, ποτέ μου δεν την ξέχασα. Τι ήθελε το κοριτσάκι, με όσο μυαλό κι αν είχε και όσα γνώριζε; Να ζήσει!
Από τότε, όταν συναντώ οποιονδήποτε άνθρωπο το πρώτο ερώτημα, το οποίο θέτω στον εαυτό μου για να το αξιολογήσω είναι:
“Θέλει να ζήσει;”
Προσέξτε! Δεν είναι απλό. Μπορεί να μην γνωρίζει τον τρόπο ή μάλλον καλύτερα ο τρόπος της/ου να μην είναι του γούστου μου αλλά τελικά τι σημασία έχει; Σάμπως εγώ είμαι ο σοφός; Η ουσία είναι στην πρόθεση: να ζήσει.
Από τότε ό,τι και να συναντήσω και την τελευταία π@υτάνα (και συγχωρέσατε μου αυτήν τη σκληρή έκφραση και φυσικά το γράφω με την λογοτεχνική έννοια του όρου και την κοινή έκφραση για να δώσω έμφαση και όχι πως το εννοώ) θα την εκτιμήσω και θα την αξιολογήσω σε σχέση με την απάντηση, την οποία θα λάβω στο ερώτημα μου.
Δυστυχώς όμως πολύ συχνά το ερώτημα με οδηγεί σε απογοητευτικές απαντήσεις. Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να ζήσουν και (συγχωρέσατε μου πάλι την έκφραση) είναι ζωντανά πτώματα. Εδώ το ερώτημα είναι κατά πόσον έχουν τη θέληση και την δύναμη να αναστηθούν. Ίσως χρειάζονται περισσότερη βοήθεια και σίγουρα πολύ κατανόηση, (την οποίαν επίσης δεν διαθέτω και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό στον εαυτό μου).
Και τέλος υπάρχει και μία άλλη κατηγορία, η οποία έχει ήδη πεθάνει προ πολλού αλλά έγινε ζόμπι. Και η ανάγκη τους για τη ζωή (προσέξτε, ανάγκη όχι επιθυμία) είναι να καταναλώνουν καταστρέφοντας τις ζωές των άλλων. Είναι και ζόμπι αλλά και δολοφόνοι. Σε αυτήν την εκδοχή συνήθως ανήκουν τα άτομα, τα οποία επιδιώκουν την εξουσία, το χρήμα, την προβολή και τα οποία δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό. Πατούν επί πτωμάτων, όπως λέγεται, μόνο πως τα πτώματα τα δημιουργούν οι ίδιοι. Αλλά και κοινοί εγωιστές διπλανής πόρτας μη νομίζετε, κάπου εδώ ανήκουν.
Κανένα έλεος στους τελευταίους, βοήθεια και προσπάθεια στους ενδιάμεσους (τα ζωντανά πτώματα) και κατανόηση και ενθάρρυνση τους πρώτους (σε αυτούς, οι οποίοι θέλουν να ζήσουν).
Διότι ποτέ η επιθυμία για ζωή δεν μπορεί να εμπεριέχει και την επιθυμία για καταστροφή των άλλων.
“Θέλει να ζήσει…”
