Ξέρετε πως όταν αρχίζουν να έρχονται αποτυχίες, συμφορές, γενικώς πράγματα, τα οποία ποτέ δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε, έρχονται κατά ριπάς…
Προτού προλάβεις να αναλάβεις από το πρώτο χτύπημα, καταφθάνει το δεύτερο και αμέσως μετά το επόμενο λειτουργώντας προσθετικά με το προηγούμενο… και ακριβώς τις ώρες εκείνες εμφανίζονται και διάφορα πολύ ενοχλητικά ζητήματα ή πολύ δυσάρεστα εμπόδια, τα οποία απαιτούν επίμονα άμεση διευθέτηση.
Παρομοιάζω αυτό το φαινόμενο με την ραγδαία προέλαση του Κακού, υπό την μορφή του ναζισμού στην Σοβιετική Ένωση το 1941 και μετά.
Είσαι μέσα στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας, έχεις το περίβλημα της σιγουριάς, πως το Κακό δεν θα σου επιτεθεί έχοντας υπογράψει και σύμφωνο μάλιστα μαζί του (Μολότωφ – Ρίμπεντροπ). Αλλά… αλλά μέσα στην μακαριότητα σου δέχεσαι το σφοδρό πλήγμα. Και μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι σου συμβαίνει ο εχθρός έχει ήδη φθάσει στα περίχωρα της Μόσχας.
Ή του Στάλινγκραντ!
Το Στάλινγκραντ είναι ουσιαστικά μία προκυμαία επάνω στον Βόλγα, αυτό το υπέροχο γαλήνιο ποτάμι.
Και τότε πάρθηκε η απόφαση:
“Ούτε βήμα πίσω.”
“Ο Βόλγας δεν έχει άλλη όχθη!”
Και στις 2 Φεβρουαρίου του 1943 μετά από μία επική τιτανομαχία το Κακό ηττήθηκε συντριπτικά. Μία ήττα, η οποία ολοκληρώθηκε στο Βερολίνο στην καρδιά του κτήνους.
Όταν φθάσεις στο Στάλινγκραντ της ζωής σου, ούτε καν να διανοηθείς τη στιγμή εκείνη της απόλυτης ήττας και καταστροφής πως μπορεί να περάσεις στην απέναντι όχθη και να υποχωρήσεις. Η μία όχθη του Βόλγα είναι το απόλυτο όριο.
“Ο Βόλγας δεν έχει άλλη όχθη”
Σημ. Στην φωτογραφία ο τίτλος του άρθρου με τα γράμματα του πατέρα μου σε ένα βιβλίο με θέμα τον Β΄Π.Π. Το Στάλινγκραντ με συντροφεύει μια ζωή… Και σαν τώρα τον βλέπω να μου περιγράφει πως ένοιωσε, κατά τη διάρκεια της κατοχής όταν μαθεύτηκε το αποτέλεσμα της μάχης:
“Αυτό ήταν!”
Τι γλυκιές λέξεις…
