Ήταν φθινόπωρο πριν από πολλά χρόνια. Πρωτοετής φοιτητής του Πολυτεχνείου, χαρά μεγάλη, ενθουσιασμός, πρωτόγνωρα συναισθήματα. Στο Πανεπιστήμιο πήγαινα με ένα μοτοποδήλατο. Το είχα αγοράσει μεταχειρισμένο από έναν γνωστό μου. Μου άρεσαν πάντα τα δίτροχα.
Βροχερός βέβαια ο καιρός, αλλά ποιος σε πιάνει. Τότε, τα χρόνια εκείνα πολλά βιβλία δίνονταν υπό μορφήν σημειώσεων σε φωτοαντίγραφα. Ήταν μία διαδικασία κάπως περίπλοκη, διότι εμείς τις ετοιμάζαμε. Τις απλώναμε φύλλα-φύλλα στα έδρανα και σχηματίζαμε το βιβλίο.
Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιο μάθημα ήταν, αλλά όχι από τα βατά. Αυτό διαισθητικά το νιώθεις! Οι γνωστές σημειώσεις! Ευλαβικά τις πήραμε, αν και με λίγο τρόμο για το πώς θα τις “καταφέρουμε”, αλλά τη στιγμή εκείνη φαίνονταν πως μέσα τους ήταν όλη η γνώση του μέλλοντος μας συμπυκνωμένη.
Παίρνω κι εγώ χαρούμενος τις σημειώσεις μου, τις εναποθέτω στην μικρή σχάρα του μοτοποδηλάτου μου, κράνος, γάντια (είπαμε κλασσικός μηχανόβιος) και παίρνω το δρόμο για την επιστροφή.
Στην Πανεπιστημίου (προφανώς αφού ο δρόμος συνέδεε την πόλη με το Πανεπιστήμιο) αν και οδηγούσα προσεκτικά γιατί είχε βρέξει το πρωί -ήταν θυμάμαι μεσημεριανή ώρα-, ακούω ένα “τσιφ” πίσω μου. Ένας περίεργος ήχος κάπως… και μία ανησυχία για το τι συμβαίνει.
Σταματώ μετά από λίγα μέτρα στην άκρη του δρόμου και τι να δω. Είχε λυθεί το λαστιχάκι (χταπόδι το λέγαμε), το οποίο κρατούσε τον φάκελο με τις σημειώσεις, θα ήταν καμιά εκατοστή φύλλα και πίσω μου ένα νέφος χαρτιών σαν κομφετί στον αέρα με τα φωτοαντίγραφα να υπερίπτανται του βρεγμένου δρόμου!
Να μην σας πω πώς ένοιωσα την ώρα εκείνη. Σαν να μου πήρες την καρδιά! Και αμέσως σκέφτηκα με τι μούτρα θα πήγαινα στον καθηγητή μου να τις ζητήσω πάλι (διότι δεν ήταν είδος εν αφθονία).
Οι άλλοι οδηγοί των αυτοκινήτων ελάττωσαν ταχύτητα ενώ εγώ άρχισα να συγκεντρώνω τα σκόρπια φύλλα. Επειδή, όπως σας είπα ο δρόμος ήταν βρεγμένος και βεβαίως και πολλοί οδηγοί δεν μπορούσαν να τις αποφύγουν, οι σημειώσεις απέκτησαν και τα… αποτυπώματα των ελαστικών τους.
Κατάφερα, όπως διαπίστωσα μετά στο σπίτι να τις μαζέψω όλες! Τις στέγνωσα μάλιστα και οι σημειώσεις ήταν ευανάγνωστες αν και με την σφραγίδα της επαφής τους με τον δρόμο. Κάποιες σελίδες έγιναν έγχρωμες από την λάσπη.
Τις σημειώσεις τις κράτησα. Δεν ζήτησα καινούργιες. Ήταν οι ΔΙΚΕΣ μου σημειώσεις αν και κάπως (έως πολύ) ταλαιπωρημένες.
Οι σημειώσεις αυτές είναι η ίδια η ζωή μας. Ένα “τσιφ” και όλα γίνονται φύλλο και φτερό. Ψιλο-σχισμένες, βρεγμένες, λασπωμένες (αλλά και… έγχρωμες) μπορούν πάλι να συρραφτούν και να διαβαστούν.
Αυτές είναι οι σημειώσεις μας. Οι σημειώσεις της ζωής μας!