Πριν από λίγη ώρα συμμετείχα σε μία διαδικτυακή συνάντηση με περίπου 30 Αμερικανούς σεναριογράφους. Ο βασικός καλεσμένος ήταν ο σεναριογράφος, ο οποίος έγραψε αρχικά ως βιβλίο και κατόπιν διασκεύασε ως σενάριο την ίσως πλέον “cult” ταινίας της εποχής μας, όπως τουλάχιστον την αξιολόγησαν οι The New York Times. Δεν θα σας την αναφέρω, ούτε τον ίδιο τον συγγραφέα-σεναριογράφο της.
Ο συγκεκριμένος λοιπόν ρωτήθηκε ποιο θεωρεί το σημαντικότερο χαρακτηριστικό προσέγγισης μίας υπόθεσης. Και ήταν εντελώς σαφής στην απάντηση του:
Το αντισυμβατικό (the unconventional)!
Δεν σας κρύβω πως αυτό, το οποίο με έχει κατά κάποιον τρόπο… αρρωστήσει στην Ελληνική πραγματικότητα (και κοινωνία) είναι η σχεδόν απόλυτη έλλειψη… μη λογικής. Το βασίλειο της αφόρητης αιτιοκρατίας, η οποία καταδυναστεύει και εξαθλιώνει ανθρώπους, μυαλά, ζωές και το χειρότερο, ένα ΠΟΛΥ καλύτερο ΜΕΛΛΟΝ!
Όλα πρέπει να κινούνται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, το παρελθόν είναι ο άρχων και το παρόν δεν έχει καμία δυνατότητα να δεχθεί κάποια “άλλη” παρέμβαση. Και εάν ακόμα η ίδια η φύση (ας την ονομάσω με αυτόν τον τρόπο και όχι διαφορετικά) θα θελήσει να “προσφέρει” κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο, η Ελληνική κοινωνία θα το απορρίψει· διότι δεν είναι… λογικό.
Το έχω γράψει και στο παρελθόν και όχι μία φορά μόνο. Ο Αριστοτέλης νομίζω ήταν ό,τι πιο τραγικό συνέβη στο Ελληνικό Πνεύμα. Φυσικά ο Αριστοτέλης πολύ ωραία τα σκέφτηκε και τα συνέγραψε, αλλά ξέχασε πως το παράλογο και αντισυμβατικό ήταν Ελληνικό ιδεώδες. Και φάνηκε πως συμφώνησαν πολλοί μαζί του και από εκείνη την περίοδο το υιοθέτησαν.
Η τυραννία της αιτιοκρατίας και της λογικής καταδιώχνει κάθε απρόβλεπτη δροσερή αύρα και τη μετατρέπει ως ένα στοιχείο ακόμα μίας καταθλιπτικής κοινωνίας, η οποία δολοφόνησε προ πολλού τη χαρά της.
