Νοέμβριος του 1917 στα χαρακώματα μεταξύ Γαλλίας – Γερμανίας. Α’ ΠΠ απίστευτες κακουχίες, λάσπη, συνεχές σφυροκόπημα από το εξαιρετικά θανατηφόρο πυροβολικό του εχθρού (δεν έχει σημασία από ποια πλευρά), χημικά αέρια (κίτρινος θάνατος) και κάθε ημέρα συνεχώς λιγότεροι…
Και μία αντλία αίματος να απορροφά ολόκληρη τη νιότη των εθνών.
Και ο λοχαγός σας, απαιτεί να είστε… ξυρισμένοι και καθαροί!
Ακόμα χειρότερο να το απαιτείτε ΕΣΕΙΣ από τον εαυτό σας!
Τότε μετά μεγίστης βεβαιότητος -εάν προλάβετε να ζήσετε- θα ηττηθείτε κατά κράτος.
Σε ακραίες συνθήκες και γενικώς σε συνθήκες μάχης, η διατήρηση μιας αξιοπρεπούς εικόνας καθίσταται αδύνατη. Εάν φυσικά στα μετόπισθεν σχετικά προστατευμένοι θελήσετε να αισθανθείτε πάλι άνθρωπος τότε για ψυχολογικούς λόγους μπορείτε να ξυρισθείτε και να πλυθείτε. Αλλά μέσα στα χαρακώματα με όλα τα προηγούμενα να συμβαίνουν…
Σε καταστάσεις επιβίωσης δεν είναι δυνατόν να υπερισχύει η εικόνα του αποτελέσματος. Δεν σε ενδιαφέρει πως φαίνεσαι εξωτερικά. Σε ενδιαφέρει να νικήσεις! Τίποτα άλλο.
Αυτό είναι ένα φαινόμενο, το οποίο παρατηρώ πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια. Πάρα πολλοί άνθρωποι, ενώ είναι γνωστές οι δύσκολες εξωτερικές συνθήκες (χωρίς ευθύνη τους) προτιμούν να ηττηθούν παρά να τσαλακώσουν την ιδεατή τους εικόνα. Εικόνα, την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν προφανώς, διότι κανένας δεν απαίτησε κάτι τέτοιο από αυτούς…
Και φυσικά…. ηττώνται!
Η ιδεατή εικόνα (την οποία σας τονίζω κανείς ουσιαστικά δεν απαιτεί από εσάς) αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την επίτευξη της νίκης. Και δεν είναι η εικόνα αλλά η ουσία στην ψυχή, η οποία μετρά.
Διότι:
Οι κακουχίες δημιουργούν καρτερικότητα και η καρτερικότητα πλάθει χαρακτήρα!