(στο τέλος το σπουδαιότερο)
Χθες το βράδυ είχα την τιμή και την χαρά να παρευρεθώ σε μία συνάντηση των μαθητών της ΣΤ΄ τάξης πρακτικού του 1974 του Β΄ Γυμνασίου Πατρών. Πολλά θα ήθελα να γράψω σχετικά, ωστόσο τώρα θα σημειώσω μόνο λίγα σχόλια, τα οποία δεν αφορούν εμένα αλλά τους πυλώνες της ζωής όλων μας και απαραίτητα συστατικά να αντέξει κάποιος/α τις καταιγίδες…
1. Ο πατέρας μου, πίστευε πάντοτε στο κοινό όφελος και ποτέ στον ατομικισμό. Παραχωρούσε τη θέση του πάντα στον καλύτερο, για το κοινό καλό. Ποτέ ανόητη εγωπάθεια και ποταπή υπεροψία. ΠΟΤΕ!
2. Ήταν βαθύτατα Δημοκρατικός και Ελεύθερος. Ποτέ δεν έκρινε μαθητή του ή ποτέ δεν δέχθηκε πίεση να υποστηρίξει κάποιον λόγω ονόματος ή πλούτου. Αντιθέτως υποστήριζε τους μαθητές, τους προερχόμενους από αγροτικές οικογένειες ή του χωριού, διότι πρέπει να έχουν ίδιες ευκαιρίες στη ζωή.
3. Ήταν απόλυτα συνεπής στις αξίες του και δεν άλλαξε ποτέ πορεία εκεί προς τα που φύσει ο άνεμος, για το συμφέρον του.
4. Πίστευε όσο τίποτα στη δύναμη του τόπου του και στις ρίζες του. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την τεράστια πίστη του στη δύναμη της μόρφωσης και της παιδείας.
5. Μία “άτακτη” (όπως ήταν και ο ίδιος) χειροβομβίδα στην Κύπρο κάπου του πήρε τα τέσσερα δάκτυλα του δεξιού του χεριού, όταν ήταν νέος. Προσοχή και σεβασμός λοιπόν στα άτομα με κάποιο σωματικό πρόβλημα. Το μυαλό δεν επηρεάζεται και σκεφτείτε διπλά προτού κρίνετε…
Αλλά το σπουδαιότερο το άφησα για το τέλος:
Υπήρχε ΜΟΝΟ ΜΙΑ αλήθεια και για τους μαθητές του και για την οικογένειά του. Ότι έλεγε στο σπίτι ακριβώς το ίδιο έλεγε και στο σχολείο. Δεν μας ευνόησε ποτέ. Όποιος ήθελε αξιοποιούσε τη γνώση του. Τελεία και παύλα εδώ. Απόλυτη ισότητα και αξιοκρατία.
Τέλος σημειώνω πως αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός στη ζωή μου –και είναι αρκετό αυτό για όλα- διότι μπορώ να γράψω αυτό το σημείωμα, διότι πάρα πολλοί συνάνθρωποι μας δεν έχουν ποτέ αυτή τη δυνατότητα είτε διότι δεν γνώρισαν ποτέ τον πατέρα τους είτε διότι τον έχασαν πολύ νωρίς, για οποιονδήποτε λόγο. Προσοχή λοιπόν και εδώ στις αξιολογήσεις σας περί των καταστάσεων και περί της τύχης των συνανθρώπων μας…
