Αυτή η φωτογραφία αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την έννοια μίας οιασδήποτε ιδέας. Η ιδέα είναι τα πέτρινα χαλάσματα. Κάθε πέτρα αποτελεί ένα ψήγμα σκέψεων δικών μας ή άλλων, το οποίο έχει συνθέσει ένα κτίσμα. Είναι αρκετά καλά καθορισμένο, αλλά ατελές ενώ χρειάζεται πολλά ακόμα για να μετατραπεί σε κάτι χρήσιμο και εφαρμόσιμο.
Η ανθισμένη αμυγδαλιά είναι η γενεσιουργός δύναμη της ιδέας. Αυτή, η οποία μας συναρπάζει και ονειρευόμαστε. Δίπλα της όμως είναι το κυπαρίσσι. Κάθε ιδέα είναι εξαιρετικά ευαίσθητη στο θάνατο. Πεθαίνει τόσο γρήγορα, όσο γεννιέται.
Το πέτρινο κτίσμα είναι αρκετά καλά καθορισμένο. Γνωρίζουμε τι θα θέλαμε, αλλά είναι σε μορφή τέτοια, η οποία χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα· κόπο…
Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο, η καμπή, η οποία ισορροπεί μεταξύ της αμυγδαλιάς και του κυπαρισσιού. Σκεφτόμαστε κάτι, αλλά μετά από λίγο αρχίζουν τα αμείλικτα εμπόδια των δεύτερων συλλογισμών.
Η αυτόνομη οδήγηση -ως παράδειγμα το αναφέρω- ήταν εξ΄ αρχής μία θαυμάσια ιδέα, η οποία σχηματοποιήθηκε στο μυαλό κάποιων (το πέτρινο κτίσμα). Η αμυγδαλιά ο ενθουσιασμός και τα οφέλη της. Το κυπαρίσσι οι ρεαλιστικές δυσκολίες. Πώς το σύστημα θα αντιλαμβάνεται τους πεζούς, πώς θα ξεχωρίζει ένα αναπηρικό αμαξίδιο, πώς θα εκτιμά πως πίσω από ένα τόπι στο δρόμο πιθανόν να τρέχει ένα παιδάκι;
Και αμέσως μετά, πώς θα πείσω μία κυβέρνηση να το υιοθετήσει; Οι άδειες, το νομικό πλαίσιο, οι κίνδυνοι… και σε ελάχιστο χρόνο η ιδέα μας μετατράπηκε σε… κυπαρίσσι.
Ποιο είναι το κίνητρο όμως για να υλοποιηθεί;
Η ψυχολογία της!
Τι θαυμάσιο θα ήταν να αποκαθιστούσα-κατασκεύαζα αυτό το πέτρινο σπίτι και να ατένιζα τη θέα από το παράθυρο μυρίζοντας τα άνθη της αμυγδαλιάς; Αυτός ο ονειρικός συλλογισμός της μελλοντικής χαράς δημιουργεί το εσωτερικό κίνητρο, το οποίο θα δομήσει την υπομονή και επιμονή για την υλοποίησή της.
Ως εκ τούτου:
Εάν κατανοήσετε την ψυχολογία της ιδέας σας, μπορείτε να επιμείνετε στο όραμά σας!
