Ακούω πλέον συνεχώς γύρω μου πως πλέον δεν υπάρχει τίποτα κλπ… και ότι τελείωσαν όλα και πως η μόνη λύση είναι η φυγή στο εξωτερικό και άλλα σχετικά…
Λοιπόν! Η Ελλάς διαθέτει τον καλύτερο “τύπο” πολιτικών:
Είναι τόσο, μα τόσο ανίκανοι (και φυσικά διάτρητοι σε ήθος, μόρφωση και παιδεία), ώστε δεν είναι ικανοί ούτε αυτό να επιτύχουν:
Να καταστρέψουν τη χώρα!
Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές ανέμπνευστων διαχειριστών μιας θεωρητικής εξουσίας, την οποία νομίζουν ότι διαθέτουν (μόνο τον τίτλο διαθέτουν) δεν μπορούν…
Τούτο το γράφω σε αντιπαράθεση με τους Γερμανούς, οι οποίοι το επέτυχαν αυτό, δύο τρεις φορές προσφάτως… (να καταστρέψουν την χώρα τους εννοώ)…
Ας υποθέσουμε ωστόσο ότι όντως έχουν καταρρεύσει τα πάντα… πολλά είναι βέβαια σε κατάσταση ημιθανή (όπως το τραπεζικό σύστημα και τα ασφαλιστικά ταμεία) αλλά αυτό δεν αλλάζει το σκεπτικό μου.
Νοερά τώρα σκεφτείτε τη θεωρητική συζήτηση τον Μάιο του 1945 στην Αλεξάντερπλατς του Βερολίνου:
Α θέμα: Ποιος ευθύνεται για την απόλυτη καταστροφή της Γερμανίας; Τα βομβαρδιστικά των συμμάχων ή ο Χίτλερ; Απαντήστε μου… Φυσικά και είναι τα βομβαρδιστικά, τα οποία ισοπέδωσαν την Γερμανία, όσον αφορά όμως την υλική διάσταση των πραγμάτων. Ναι, αλλά ο Χίτλερ ήθελε να κατακτήσει τον Κόσμο… και… έχασε…
Β. Θέμα: Καταστραφήκαμε. Πάνε τελείωσαν όλα κλπ…
Χμ… Ήδη από τη δεκαετία του 50 η Δυτική (τότε) Γερμανία είχε αρχίσει να επανακάμπτει και να ξαναχτίζει τον μύθο της και το επέτυχε, (μέχρι την επόμενη φορά). Οι Γερμανοί πάντως δεν εγκατέλειψαν την χώρα τους, αλλά εργάστηκαν σκληρά και την ανόρθωσαν. (Εάν ήταν και οι άλλοι, οι οποίοι τους βοήθησαν μπράβο τους! Βρήκαν τον τρόπο και το αποτέλεσμα μετράει)…
Εν κατακλείδι:
Η νοοτροπία της καταστροφής είναι εσωτερικό προσωπικό πρόβλημα και όχι υγιής αντίδραση στα όποια (έστω πάρα πολύ δυσμενή) δεδομένα. Θεωρώ ότι είναι ένα σύμπτωμα βαρύτατης κατάθλιψης, η οποία επιχαίρει με την αίσθηση ότι όλα διαλύονται ή είναι διαλυμένα…
Η Ελλάδα από κατάθλιψη πάσχει και όχι τόσο από οικονομικό πρόβλημα… Πολλές συμπεριφορές εξαλλοσύνης και δήθεν διασκέδασης συμπτώματα της νόσου είναι…
Άλλο είναι να αντιλαμβάνεσαι τις δυσκολίες της πραγματικότητας και άλλο είναι να χαίρεσαι και να βαυκαλίζεσαι με την ιδέα της απόλυτης καταστροφής… και της μαυρίλας του μέλλοντος. Όχι τίποτα άλλο, διότι την ώρα, κατά την οποία εσύ “θαυμάζεις” τις πέτρες των ερειπίων των κτιρίων και βλέπεις το μηδέν, κάποιοι άλλοι λίγο παραπέρα τις μετακινούν για να ξαναχτίσουν (ίσως και καλύτερα και υψηλότερα) κτίρια…
Η νοοτροπία της καταστροφής οδηγεί στην πραγματική καταστροφή…
Ακούστε με καλά!
Μνημόσυνα και κλάματα πάνω στο μνήμα δεν μου ταιριάζουν καθόλου. Και πονάς και βαθύτατα στενοχωριέσαι. Αλλά η λύση δεν κρύβεται κάτω από το μάρμαρο αλλά στο φως και τη δράση. Τελεία και παύλα.
