Κάποτε σ’ ένα παλαιό Βουδιστικό μοναστήρι ο Δάσκαλος Τζόσου ανακοίνωσε ότι ο νεαρός μοναχός Κυόγκεν είχε φτάσει στην κατάσταση της φώτισης!
Εντυπωσιασμένοι στο άκουσμα αυτού του νέου αρκετοί μοναχοί πήγαν να μιλήσουν μαζί του.
“Ακούσαμε ότι είσαι πια φωτισμένος, είναι αλήθεια;”, τον ρώτησαν.
“Αλήθεια είναι”, αποκρίθηκε ο Κυόγκεν.
“Πες μας, πώς αισθάνεσαι;”
“Δυστυχής, όπως πάντα”, απάντησε ο φωτισμένος Κυόγκεν.
Αυτή η ιστορία μας διδάσκει μία σπουδαία αλήθεια. Πως η φώτιση ΔΕΝ συνεπάγεται την ευτυχία. Και μία ακόμα μεγαλύτερη:
Πως το ΦΩΣ δεν προέρχεται από τους κατ΄ανάγκην ευτυχισμένους. Οι φάροι λάμπουν ενώ βολοδέρνονται από τα μανιασμένα κύματα στα πιο επικίνδυνα ακρωτήρια. Στέλνουν το φως τους και καθοδηγούν τα πλοία να μην τσακιστούν στα βράχια αλλά οι ίδιοι υφίστανται τις συνέπειες των καταιγίδων.
Αγαπημένοι μου φίλες και φίλοι. Η αξία ενός φάρου έγκειται στην πολύ δύσκολη θέση του και όχι στην ευτυχία του.
Το φως, το οποίο λάμπει μέσα από την δυστυχία σου προκειμένου να καθοδηγήσει τους άλλους συνανθρώπους σου είναι το πραγματικό φως.
Και αυτό το φως προέρχεται πάντα από έναν δυστυχισμένο… φωτισμένο.
Αλλά αυτό είναι εκείνο το οποίο το καθιστά τόσο πολύτιμο.
