Πριν από λίγες ημέρες επιστρέφοντας από την Κορινθία επισκέφτηκα μία σπηλιά. Δεν ήταν το ευκολότερο, αλλά ούτε όμως και η πρόσβαση απαγορευτικά απροσπέλαστη.
Όταν μπήκα μέσα στην σπηλιά είχα την αίσθηση, την οποία υποθέτω θα πρέπει να έχουν όσες/οι διαπράττουν… αδικήματα ή κατέχουν θέσεις εξουσίας χωρίς να το αξίζουν. Η συγκεκριμένη σπηλιά ήταν απλά ένα κούφωμα στον Κορινθιακό βράχο, ένα κοίλωμα και δεν είχε συνέχεια. Μπαίνοντας στην σπηλιά νοιώθεις μεν μία ασφάλεια, αφού προστατεύεσαι από τα στοιχεία της φύσεως, αλλά… υπάρχει και ένα αλλά.
Η σπηλιά έχει μόνο μία έξοδο. Είσαι ουσιαστικά εγκλωβισμένος!
Όσο είσαι μέσα υποτίθεται πως είσαι προστατευμένος. Όταν όμως πρέπει αναγκαστικά να βγεις δεν έχεις καμία άλλη επιλογή. ΠΡΕΠΕΙ να βγεις από την μοναδική έξοδο, από την οποία και μπήκες. No other way, να το γράψω και Αγγλικά! Κι εκεί είναι που είσαι πραγματικά εκτεθειμένος. Εάν φυσικά είσαι μέσα τρέμεις μήπως κάποιο άλλο στοιχείο αποφασίσει να μπει στην ίδια τη σπηλιά. Σκέψου μίας αρκούδα, ένα λύκο. Σίγουρα όχι η καλύτερη στιγμή της ζωής σου. Αλλά όταν έξω λυσσομανά η καταιγίδα εσύ δεν βρέχεσαι.
Όταν ευρίσκεσαι σε αδιέξοδα είναι περίπου κάτι ανάλογο. Σαν να μπαίνεις σε μία σπηλιά, την οποία θεωρείς προστασία, αλλά μετά; Πώς βγαίνεις; Και γνωρίζετε ποιο είναι το ζήτημα με τις σπηλιές; Πως η προστασία τους είναι προσωρινή. Κάποια στιγμή αναγκαστικά θα πρέπει να βγεις από εκεί.
Πάντα υπάρχει μία στιγμή στη ζωή σου, όπου εκείνο, το οποίο αποφασίζεις να κάνεις είναι χωρίς επιστροφή. Το γνωρίζεις αυτό. Τότε ΔΕΝ πρέπει να μπεις στην σπηλιά. Καλύτερα να βραχείς.
Με τρόμο θυμάμαι τη στιγμή της ταινίας Rogue Trader, όπου ο Nick Leeson, υπάλληλος της Barings Bank στην Σιγκαπούρη στέλνει πλαστογραφημένο φαξ στις εποπτικές αρχές. Τότε ένοιωσε πως ο δρόμος δεν είχε επιστροφή. Μπήκε στη σπηλιά και δεν βγήκε. Ο Leeson με τις ατυχείς επενδύσεις του εν αγνοία της διοίκησης χρεοκόπησε την δεύτερη αρχαιότερη τράπεζα.
Η αλήθεια είναι πως όταν είσαι μέσα στη σπηλιά έχεις μία ωραία θέα. Αλλά η θέα δεν σε σώζει… ΜΗΝ μπεις!
