Υπάρχει μία μικρή μερίδα ανθρώπων, η οποία δείχνει να έχει υποστεί “ολική παράκρουση”. Δεν διακρίνεται αμέσως, απλώς μετά από λίγα δευτερόλεπτα συζήτησης ένα απίθανο επιχείρημα ή πεποίθηση ανασύρεται και τότε καταλαβαίνεις πως εδώ υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Πολλές φορές λόγω του “θορύβου”, τον οποίο προκαλεί έχει κάποια/ος την εντύπωση πως είναι πολυπληθής, αλλά αυτό ευτυχώς δεν συμβαίνει.
Στην καλύτερη περίπτωση αυτές είναι μορφές βαρύτατων μορφών κατάθλιψης έως περιπτώσεις σχιζοφρένειας. Σε κάθε περίπτωση όλες αναγάγονται στην “άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας” και την προσπάθεια απεγκλωβισμού από αυτήν χωρίς αυτενέργεια. Είναι μορφές μοιρολατρικής αντίληψης και στέρεης πίστης πως δεν μπορούν να ελέγξουν τίποτα στην ζωή τους.
Η “κρίση” δεν ΄τις προκάλεσε, απλώς έδωσε την αφορμή να εκδηλωθούν.
Δυστυχώς και το έχω δει πάντα, (μα πάντα) να συμβαίνει, η “θεραπεία” της “ολικής παράκρουσης” προκύπτει μετά από μία “ολική σύγκρουση”. Μία σύγκρουση σε έναν τοίχο από beton (ούτε καν από… πέτρα) με όλη την ταχύτητα του στρεβλού μυαλού και χωρίς φρένο.
Αμέσως αντιλαμβάνεστε σε είδους “θεραπεία” αναφέρομαι. Δεν έχω αντιληφθεί κάτι διαφορετικό να συμβαίνει.
Το μόνο, εάν αυτή η “ολική παράκρουση” λάβει μορφή επιδημίας σε μία κοινωνία, τότε προφανώς η σύγκρουση θα αφορά και ολόκληρη την κοινωνία.
Αυτό δυστυχώς έχει συμβεί μερικές φορές στο παρελθόν με καταστροφικά αποτελέσματα.
Αλλά το σημαντικότερο το άφησα για το τέλος. Η πιο επικίνδυνη δεν είναι η “ολική παράκρουση”, αλλά η “μερική”, η οποία προκύπτει από άγνοια, αφέλεια, αδυναμία, μικροσυμφέρον, μικροπονηριά, έλλειψη παιδείας και ήθους. Η “μερική παράκρουση” είναι πολύ συχνότερη, δεν διακρίνεται εύκολα και είναι σαφώς επικυνδυνέστερη. Διότι εκεί οι συγκρούσεις με τους τοίχους γίνονται με μικρότερες ταχύτητες και δημιουργούν την ψευδαίσθηση, ότι οι τοίχοι είναι σε λάθος θέση και όχι η πορεία… Τότε…
