Υπάρχει ένα σοβαρότατο ζήτημα, το οποίο είναι κεφαλαιώδους σημασίας:
Όταν αδειάζετε μια μποτίλια (μπουκάλι νερού, σαμπουάν, γενικώς οτιδήποτε) μιας χρήσεως πώς πετάτε το δοχείο; Με ή χωρίς το καπάκι του;
Ίσως εκπλήσσεστε από το ερώτημα, αλλά σας διαβεβαιώνω πως δεν πρόκειται για ένα από αυτά τα ανόητα ψυχολογικά τεστ με το οποίο αποκαλύπτεται (δήθεν) η προσωπικότητα σας. Εδώ πρόκειται για κάτι σοβαρότερο.
Πετώντας το μπουκάλι χωρίς το καπάκι του διαπράττετε μία Συμπαντική ανωμαλία. Τούτο, διότι ενώ χρησιμοποιήσατε κάποιο υλικό κατόπιν αποδομείτε την προσωπικότητά του. Διότι μπουκάλι χωρίς καπάκι δεν έχει κανένα νόημα. Ενώ τοποθετώντας το καπάκι του σωστά πετάτε ένα υλικό χωρίς να απομειώνετε την χρηστική του αξία. Και αυτό έχει τεράστια σημασία.
Το δοχείο κατασκευάστηκε με σκοπό να προσφέρει συγκεντρωμένο μέσα του ένα ρευστό στοιχείο, ακόμα και δηλητήριο. Χωρίς το καπάκι του δεν μπορεί να επιτελέσει το έργο του. Ολόκληρη λοιπόν η προσπάθεια τόσων ανθρώπων καταστρέφεται μέσα σε ένα δευτερόλεπτο από μία απερίσκεπτη ενέργεια σας. Βέβαια χρησιμοποιήσατε το περιεχόμενό του. Αλλά αυτό δεν αρκεί.
Προσέξτε τώρα το εξής:
Σκεφτείτε πως το μπουκάλι εμπεριέχει ένα οποιοδήποτε ψεύδος. Το περιεχόμενο του αποτελεί το ίδιο το ψέμμα. Το καπάκι είναι ο τρόπος διάδοσης ή προστασίας του ψεύδους. Σερβίρετε το μπουκάλι καταναλώνετε το περιεχόμενο του και μετά δεν κλείνετε τη φιάλη. Τότε αφήσατε μία κερκόπορτα για την αποκάλυψη της αλήθειας. Και ακόμα ένα ψέμμα μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο όταν προστατεύει. Ή πολύ επικίνδυνο όταν αποκαλυφθεί.
Διότι, όταν ένα ψέμμα κυκλοφορήσει και καταναλωθεί έχει επιτελέσει το σκοπό του. Όταν όμως κάποιος ανακαλύψει στα σκουπίδια το ίδιο το μπουκάλι θα το αξιολογήσει με βάση τη χρηστικότητά του και τον τρόπο προστασίας του (το καπάκι δηλαδή). Εάν δεν υπάρχει καπάκι αποκαλύπτεται και ολόκληρη η πλεκτάνη (και η αλήθεια).
Είναι εντυπωσιακό, πως όταν οι διαρρήκτες αποτυγχάνουν να διαρρήξουν ένα σπίτι ή καταφέρουν να ανοίξουν ένα παράθυρο και σημάνει συναγερμός ΠΟΤΕ δεν κλείνουν την εξώπορτα ή το παράθυρο! Την ώρα εκείνη είναι σαν να πετούν το μπουκάλι χωρίς να το κλείσουν με το καπάκι.
Και ακόμα λίγο περισσότερο να διευρύνουμε το σκεπτικό μας. Τα σκουπίδια και η διαχείριση τους ουσιαστικά δηλώνουν την προσωπική χρεωκοπία μας. Τρώγοντας γαριδάκια και μετά πετώντας το πλαστικό σακουλάκι, αντί τουλάχιστον να το τιμήσουμε τοποθετώντας το σε κάποιον κάδο, δείχνουμε την στάση μας στο Σύμπαν:
“Σε χρησιμοποίησα, έκανα τη δουλειά μου και σε φτύνω. Δεν έχεις καμία αξία μπουκάλι πλέον, τι το θέλεις το καπάκι;” (ισχύει και για τους ανθρώπους).
Μόνο πως εδώ διαπράττεται ένα μικρό (;) χμ, σφάλμα. ΕΣΥ, τι είσαι για το Σύμπαν; Έχεις σκεφτεί μήπως μπορεί όταν ολοκληρώσεις τον κύκλο σου να σε πετάξει ΧΩΡΙΣ το καπάκι σου, όπως ένα άχρηστο πλέον δοχείο;
Διότι εάν εσύ είσαι δυνατότερος από το πλαστικό μπουκάλι, είσαι ένας κόκκος σε σχέση με το Σύμπαν.
Μη διαταράσσετε την Συμπαντική αρμονία καταστρέφοντας τα δημιουργήματά του, ακόμα και όταν δεν σας είναι καθόλου χρήσιμα. (ισχύει ΚΥΡΙΩΣ και για τους ανθρώπους).
