Έχει περάσει μεγάλο διάστημα αφ΄ ότου είχα υποσχεθεί την κλήρωση μίας πέννας Parker Cobalt 100 στους αγοραστές του βιβλίου “Σαν όνειρο σαν ψέμμα”. Φυσικά δεν το έχω ξεχάσει, αλλά για κάποιο λόγο, όποτε σκεφτόμουν να το ορίσω συνέβαινε και κάτι, το οποίο μου τροποποιούσε το πλάνο.
Είναι κάτι, το οποίο με στενοχωρεί, διότι δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι ασυνεπής –και δεν είμαι, νομίζω γενικώς-. Είχα ορίσει την 11η Ιουνίου 2019 “τελευταία” προθεσμία, αλλά και πάλι ατύχησα. Λοιπόν! Πρέπει να δεσμεύσω τον εαυτό μου με κάποιον τρόπο και τελικά αυτό είναι το δυσκολότερο απ΄ ότι φαίνεται απ΄ όλα. Την πέννα παρεμπιπτόντως η αντιπροσωπεία της PARKER την έχει δεσμευμένη, όπως είχαμε συμφωνήσει και αναμένει και αυτή να την παραδώσει κατ΄ ευθείαν στον τυχερό ή την τυχερή!
Με την ευκαιρία και κάποιες σκέψεις μου. Η πέννα έχει παραμείνει επί 2 έτη χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί. Συνεπώς ΔΕΝ επιτελεί –ακόμα- το σκοπό για τον οποίον κατασκευάστηκε και τούτο λόγω της δικής μου δυσκολίας να διεξάγω την κλήρωση. Επιθυμώ να είναι σωστή και αδιάβλητη και φανερή –προφανώς- και αυτό προϋποθέτει κάποια προεργασία.
Και σκέφτομαι πόσα αντικείμενα ΔΕΝ επιτελούν για κάποιον λόγο τον προορισμό τους επειδή δεν θέλουμε να τα αποχωριστούμε, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να δοθούν σε κάποιον συνάνθρωπό μας και να αποτελέσουν ένα σπουδαίο εργαλείο για τον ίδιο.
Όπως έχω τονίσει στο παρελθόν σε κάποιο βιδεό μου (“Η Φτώχεια Είναι Νοοτροπία”) το πρόβλημα της φτώχειας ΔΕΝ είναι πρόβλημα κατανομής του πλούτου, αλλά κυρίως μη πρόσβασης στα μέσα παραγωγής. Σκεφτείτε την πέννα ως ένα μέσο παραγωγής. Με το να θέλεις να εκφράσεις μία σκέψη σου ή να γράψεις κάτι, το οποίο θεωρείς σημαντικό χρειάζεσαι μία πέννα (παράδειγμα τώρα). Όσο όμορφες σκέψεις και να δημιουργεί το μυαλό σου εάν δεν μπορούν να αποτυπωθούν κάπου και να γίνουν κτήμα και άλλων συνανθρώπων δεν έχουν νόημα. Ένα αχρησιμοποίητο αντικείμενο πρέπει να χ α ρ ί ζ ε τ α ι προκειμένου να χρησιμοποιείται. Άλλωστε δεν έχει νόημα για κανέναν.
Αλλά για να χαρίσεις κάτι, το οποίο ενδεχομένως αγαπάς αλλά δεν χρησιμοποιείς πρέπει να “κόψεις” και ένα κομμάτι από τον εαυτό σου. Και όχι μόνον αυτό, αλλά να ξεπεράσεις την άκρως εγωιστική σκέψη ότι πιθανόν εκείνη/ος, ο οποίος θα χρησιμοποιήσει αυτό, το οποίο εσύ του χάρισες, του έφερε μεγάλη επιτυχία· και να μην φθονήσεις. Και το τελευταίο είναι το αποτρεπτικό στοιχείο του να ΜΗΝ δίνεις, όταν έχεις. Η προσωπική μου εμπειρία μου έχει δείξει πως κάτι, το οποίο δεν χρειάζεσαι αλλά επιμένεις να κρατάς προκειμένου να μην ωφεληθεί κάποιος άλλος συνήθως χάνεται και επιπλέον ζημιώνεσαι και εσύ. Διότι και το αντικείμενο προσβάλλεται. Και τελικώς όλοι χάνουν…
Δυστυχώς πολύ μεγαλύτερη ενέργεια διατίθεται για να στήνονται εμπόδια για τους άλλους, παρά για την δημιουργία γεφυρών για τον εαυτόν σου. Είναι όπως και το μίσος ή σε μικρότερο βαθμό η κακία. Πίνεις εσύ το δηλητήριο με σκοπό να δηλητηριαστεί ο… άλλος! Και εν τέλει όσα εμπόδια να στήσεις, όσο δηλητήριο να χύσεις, όσο και να φθονήσεις το μόνο, το οποίο καταφέρνεις είναι να πηγαίνεις όπισθεν ολοταχώς. Ακόμα και τίποτα να μην κάνει ο άλλος εσύ θα οπισθοχωρείς και θα βρεθείς πίσω του.
Μία πέννα στο χέρι σου λοιπόν και κρατάς τον Κόσμο ολόκληρο. Αλλά ο Κόσμος δεν είναι στην πέννα μα στο μυαλό σου. Είναι μέσα σου. Πέννα, ακίδα, μολύβι είναι τα μέσα σου. Κι όταν όλα σου λείπουν πάλι έχεις κάτι κατάδικό σου για να γράψεις ανεξίτηλα το μήνυμά σου:
Το αίμα σου…
