Ταξιδεύοντας σήμερα όλη την ημέρα σε πολλά μέρη της Νότιας Πελοποννήσου παρατηρούσα τα παλιά σπίτια, τις μάνδρες, τις καγκελόπορτες και τόσα άλλα ακόμα και σκεφτόμουν τι είναι αυτό, το οποίο μας αρέσει τόσο πολύ στο παλαιό…
Αυτό ιδιαιτέρως στην ομάδα μας, όπου το κάθε κτίριο, η κάθε γειτονιά, τα διάφορα αρχιτεκτονικά στοιχεία ενώ τόσο πολύ απέχουν από την έννοια “καινούργιο”, μας δημιουργούν τόσο έντονα συναισθήματα.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές, όταν σε 50 χρόνια θα δημοσιεύονται οι φωτογραφίες του σήμερα τι συναισθήματα θα προκαλούν στους τότε…
Εξ’ άλλου, πως δικαιολογείται να μας αρέσει το “παλαιό “, το οποίο μακράν απέχει από του να είναι “καινούργιο”;
Παρατηρώντας εντελώς συμπτωματικά στην διαδρομή μία μεταλλική πόρτα εισόδου αγροκτήματος με μία σιδερένια σκαλωτή αψίδα με κληματαριά κατάλαβα αμέσως το γιατί.
Είναι το συναισθηματικό και ανθρώπινο στοιχείο. Την σκαλωτή αψίδα, κάποιος την παρήγγειλε και μάλιστα δεν θέλησε μία απλή οριζόντια σιδερένια δοκό, ο ίδιος την φρόντισε, φύτεψε την κληματαριά και την οδήγησε να πλεχτεί πάνω της και τέλος έδωσε την μοναδική χαρακτηριστική εικόνα της όποιας (αλλά δικής του προσωπικότητας) στο αντικείμενο αυτό. Τι κι αν σκούριασε λίγο, τι κι αν χάλασε κάπου… Είναι η ΔΙΚΗ του αψίδα…
Το αγρόκτημά του καθορίζεται από αυτήν, είναι το δικό του… Προφανώς στους οικείους του αυτή είναι η εικόνα του… Η εικόνα του πατέρα, του παππού, της μητέρας, της γιαγιάς… τόσο πολλών ανθρώπων…
Οι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή, τα στοιχεία τους ωστόσο παραμένουν…
Όλα έχουν όμως και κάτι ακόμα: ήταν μοναδικά και εννοώ ενός ιδιοκτήτη συμπεριλαμβάνοντας και την οικογένεια, ή και την γειτονιά ακόμα…
Ένα παλαιό κτίσμα δημιουργεί αυτά τα συναισθήματα, διότι ανήκε σε έναν… Μία πολυκατοικία ανήκει σε πολλούς. Ακόμα και εάν ο ιδιοκτήτης είναι ένας, οι ένοικοι είναι αυτοί, οι οποίοι την ορίζουν τη δεδομένη στιγμή…
Αυτό κάνει τη διαφορά… Ένα παλαιό αυτοκίνητο είναι το ίδιο. Είναι το προσωποποιημένο αυτοκίνητο, το οποίο αντιπροσωπεύει τον ιδιοκτήτη του..
Έχω την εντύπωση πως σε 50 χρόνια θα είναι δύσκολο να γεννηθούν παρόμοια συναισθήματα… Τότε δεν θα παρουσιάζουμε ένα κτίριο, όπως τώρα ή μία συστάδα κτιρίων, αλλά μία συνολική εικόνα της πόλης και ίσως να μην αναφερόμαστε σε οδούς και αριθμούς, αλλά στο σύνολο της πόλης…
Ποιός άραγε γνωρίζει;
Πάντως σίγουρα αυτή είναι η διαφορά του παλαιού από το καινούργιο… Τα συναισθήματα και οι μνήμες. Αυτό προσδίδει την αίγλη του, ακόμα και όταν δεν έχουμε ιδέα σε ποιόν ανήκε. Άλλωστε δεν έχει καμία σημασία…
Σημ. Η φωτογραφία δεν ανήκει σε Πατρινό κτίριο, αλλά με ενέπνευσε το προηγούμενο, μαζί με την αψίδα, την οποία όμως δεν φωτογράφισα…
