Πρέπει να ήμουν 12-13 ετών. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά, διότι μόλις είχα αρχίσει Γερμανικά στο τότε Goethe Institut (Γκαίτε) στην Πάτρα και θα σας γράψω τον λόγο. Επρόκειτο για μία εκδήλωση στην Φιλαρμονική. Πρέπει να το είχα κάνει με προτροπή της μητέρας μου, εννοώ να την παρακολουθήσω. Δεν νομίζω να είχα και φοβερή διάθεση να το κάνω, αλλά…
Πήγα και ήταν και αρκετά μακριά (αρχές της Ρήγα Φεραίου) και νομίζω και πως έβρεχε, παράξενο αυτό για την Πάτρα! Θα ερχόταν μία κοπέλα από την Γαλλία να δώσει μία παράσταση με… άρπα. Ένα μουσικό όργανο στο μέγεθός της με… άπειρες χορδές.
Εκεί τότε συνάντησα και τον σπουδαίο Δάσκαλο Σάκη Παναγιωτάτο, τον οποίο μόλις είχα αρχίσει να τον έχω στα Γερμανικά, γι’ αυτό και θυμάμαι και τις ημερομηνίες. Ο Σάκης χάρηκε πολύ και με τόση συγκίνηση θυμάμαι αυτόν τον Μεγάλο Δάσκαλο, ο οποίος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος με επηρέασε αμέσως μετά τους γονείς μου. Νομίζω πάρα πολλοί μαθητές του θα έχουν να σας εκμυστηρευτούν το ίδιο.
Η Γερμανία, η χώρα του Γκαίτε αλλά και των μισητών ναζί. Τελικά τι έπρεπε να κρατήσω από τα δύο; Κράτησα το πρώτο, χωρίς να ξεχνώ ποτέ το δεύτερο, διότι, όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν στόχος της ζωής μας δεν είναι να πολεμήσουμε το σκότος αλλά να δημιουργήσουμε περισσότερο φως. Με ένα σπίρτο καταστρέφεις και το βαθύτερο σκοτάδι. Ενώ το σκοτάδι πώς θα το πολεμήσεις διαφορετικά;
Παρασύρομαι κάθε τόσο και γράφω και για πολλά άλλα. Θυμάμαι μετά το τέλος της παράστασης πως βγαίνοντας από το κτίριο είδα πρώτη φορά ένα Citroen βάτραχο (DS) αλλά σε έκδοση station wagon. Δεν συνηθιζόταν τότε στην Ελληνική αγορά η επιλογή αυτού του είδους των αμαξωμάτων. Δεν ήταν… κούρσα, αλλά κάτι υποδεέστερο, κάτι σαν φορτηγό. Προφανώς η κοπέλα, (ήταν μαζί με κάποιο φίλο της, ο οποίος οδηγούσε και το αυτοκίνητο απ΄ότι είδα κατόπιν) δεν θα μπορούσε να μεταφέρει μία άρπα με ένα διαφορετικού τύπου όχημα. Παρεμπιπτόντως, κατά τη γνώμη μου, η αισθητική του ήταν ανώτερη από του κανονικού βάτραχου.
Αλλά τελικά τι μου έμεινε περισσότερο από αυτή την μουσική εκδήλωση και εξ΄ αιτίας αυτού γράφω αυτό το άρθρο;
Η άρπα είχε τόσες πολλές χορδές, ώστε φαινόταν αδιανόητο το πώς μπορούσε να διακρίνει τη σωστή. Και μας εξήγησε η κοπέλα, μία πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια:
Οι χορδές της ήταν χρωματισμένες με διαφορετικά χρώματα για να τις διακρίνει! Μία τόσο πολύπλοκη κατάσταση με μόνο μία ευφυέστατη κίνηση και αμέσως το εξαιρετικά δύσκολο έγινε προσπελάσιμο.
Ερώτημα: εάν έχεις αχρωματοψία δεν μπορείς να μάθεις άρπα;
Απάντηση: μπορείς εάν σκεφτείς να τις χρωματίσεις ασπρόμαυρες ή με κάποιον άλλο διακριτό τρόπο.
Όταν ένα πολύ δύσκολο ζήτημα σε απασχολεί σκέψου την άρπα. Κι αν δεν μπορείς να δεις τα χρώματα σκέψου κι άλλους τρόπους. Κι αν και τότε δεν μπορείς, υπάρχει το βιολί ή το σαξόφωνο.
Πάντως μουσική πρέπει να παίξεις!
