Είχα σκοπό να γράψω για την αθλιότητα των επιδομάτων απορίας και την καταστροφική νοοτροπία, την οποία δημιουργούν. Στην πραγματικότητα διαφθείρουν παρά βοηθούν, ειδικά όταν καθίστανται θεσμός, όπως στην χώρα μας και επιβάλλουν την φτώχεια και την κακομοιριά ως τρόπο σκέψης και ζωής.
Αντ’ αυτού κοινοποιώ την παρακάτω ανάρτηση της Solette Eliezer.
Και εστιάζω στην απόφαση ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού ορφανού από πατέρα:
-“Επίδομα απορίας;”
-”Όχι! Τι βαθμό πρέπει να πάρω για την υποτροφία αριστείας;”
Τώρα ίσως να αντιλαμβάνεστε…
