Αυτές τις ημέρες υπέπεσε στην αντίληψη μου μία συγκεκριμένη αρθρογραφία (αλλά και ακούσματα) σχετικά με στην 17η Νοεμβρίου 1973. Μία προσπάθεια αποδόμησης των γεγονότων και συνδυασμού της με ενέργειες οργανωμένες από τις Η.Π.Α.
Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό οι περίεργες -τουλάχιστον- θεωρίες περί Ελευθερίου Βενιζέλου και οι σχετικές περί εξομοίωσης ναζισμού και κομμουνισμού.
Κάτι δεν μου αρέσει καθόλου εδώ.
Από “απροσδιόριστες;” πηγές εμφανίζεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως περίπου ο… καταστροφέας της Ελλάδος, μία ιδεολογία (εξαιρετικά απεχθής δεν αντιλέγω) όπως οι κομμουνισμός εξομοιώνεται με μία εγκληματική και άκρως δολοφονική και ρατσιστική θεώρηση, όπως είναι ο ναζισμός ενώ τώρα ακούω και διαβάζω περί μίας 17ης Νοέμβρη οργανωμένης από την… Αμερική, χωρίς νεκρούς και κάποια άλλα πολύ περίεργα.
Τι θέλουν να περάσουν όλες αυτές οι νεόκοπες θεωρήσεις;
Κάτι πάρα πολύ ύπουλο.
Την πλήρη απαξίωση στο ιδεολογικό υπόβαθρο ενός λαού. Ενός λαού, ο οποίος ευρίσκεται σε παράκρουση και ο οποίος πιστεύει σε ψεκασμούς, σε εμβόλια συνωμοσίας, σε μυστικές δυνάμεις, σε βουντού και σε ό,τι άλλο ψυχανώμαλο κυκλοφορεί στην διεστραμμένη σκέψη. Στην ηρωοποίηση τρομοκράτη, δολοφόνου επίσης Αλλά παρακολουθεί μετά μανίας εκπομπές τύπου survivor και γελοιότητες τύπου στυλ από το κάθε καρακατσουλιό, το οποίο κυκλοφορεί, (μην σας ενοχλούν οι λέξεις αυτή είναι η πραγματικότητα).
Το εάν τα παιδιά εκείνα στην πορεία ενέδωσαν και βολεύτηκαν (αναφέρομαι στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου) είναι άλλο θέμα.
Τι θέλει να μας πει ο “ποιητής”; Ποιο είναι το ζητούμενο; Και από που εκπορεύονται όλα αυτά;
Χμ… Δεν θα απαντήσω. Σκίζω τα πτυχία μου (και τα υπογράφω όλα)… εάν κάνω λάθος.
