Πάρα πολλές φορές αναρωτιέμαι:
Πόσο νόημα έχει να προσπαθεί κάποια/ος να γίνει αυτόκλητος… “σωτήρας”. Γράφουμε τόσα πράγματα, τονίζουμε ότι νομίζουμε πως είναι πολύ αρνητικό για τη ζωή των συνανθρώπων μας, αλλά στο τέλος όχι μόνον δεν θεωρούμαστε πως είμαστε με το κοινό καλό, αλλά κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε και αναρχικοί επαναστάτες (δεν μας χαλάει αυτό ωστόσο).
Στην γείτονα αυτές τις ημέρες αυτό φάνηκε ξεκάθαρα, (όχι πως στην ίδια μας την χώρα δεν ισχύει το ίδιο, απλώς λείπει το αιματηρό στοιχείο). Το πραξικόπημα απέτυχε, διότι ο απλός ο κόσμος δεν επιθυμούσε μία πρόοδο στη ζωή του.
Ισλάμ, σουλτάνος, θρησκοληψία και άκρατη ανοησία αιφνιδίασαν τους πραξικοπηματίες, οι οποίοι θεωρούσαν εκ των προτέρων βεβαία την επιτυχία (και βέβαια, όταν κάτι αλλάζει πορεία και δείχνει πως δεν θα επιτύχει προκαλεί πάρα πολλούς τριγμούς). Βλέπετε ο απλός κόσμος θέλει να μεταβληθεί σε φτωχούς μουζίκους (οι Ρώσοι χωρικοί, οι οποίοι λάτρευαν τον “Πατερούλη” –τον Τσάρο Νικόλαο-) και να ζει μέσα στην αθλιότητα, ευτυχισμένος.
Τι μιλάμε τώρα για δημοκρατίες, ελευθερία λόγου, μόρφωση, παιδεία και όλα τα σχετικά. Ούτε για αστείο. Και στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή το ίδιο γίνεται. Ένα 90% βαδίζει ολοταχώς προς την φτώχεια (Ευρωπαϊκού τύπου αυτή), λατρεύοντας αυτούς, οι οποίοι τον φτωχοποίησαν και μαζί και το υπόλοιπο φανταχτερό 10%, το οποίο αυτοδικαίως θα κυριαρχεί.
Πώς να “σώσεις” κάποια/ον όταν η ίδια ή ο ίδιος δεν το επιθυμεί; Έχεις; Το δικαίωμα;
Αυτό είναι ένα ερώτημα, το οποίο με ταλανίζει πάρα πολλά χρόνια. Εν τέλει ποια ή ποιος είσαι εσύ, ο οποίος θα υποδείξει σε κάποιους άλλους συνανθρώπους του πώς να συμπεριφέρονται;
Στην περίπτωση του “Πατερούλη” δεν ήταν ούτε ο Λένιν ούτε οι ωραίες ιδέες περί ισότητας και δικαιοσύνης, οι οποίες οδήγησαν στην επανάσταση. Ήταν ο θάνατος.
Η Ρωσική επανάσταση ξεκίνησε από τους στρατιώτες, οι οποίο κατακρεουργούντο και απέθαναν σε άθλιες συνθήκες στα μέτωπα του Παγκοσμίου Πολέμου. Διαβάστε πολύ καλά τα γεγονότα εάν νομίζετε κάτι διαφορετικό. Όταν υπό τις διαταγές αχρήστων ευγενών, με μηδενικό εξοπλισμό και ηθικό πολεμούσαν μεταβαλλόμενοι σε νεκρούς, αυτό δεν μπορούσαν να το αντέξουν. Η αγάπη στον “Πατερούλη” τους δεν μπορούσε να υπερβεί κάποια όρια.
Στην Ελλάδα και στην Τουρκία όμως δεν συμβαίνει κάποιος πόλεμος. Συμβαίνει μόνο φτώχεια και σκοταδισμός. Συνεπώς το κίνητρο είναι πολύ χλωμό σε σχέση με τον θάνατο. Αυτό οι λαμπροί διαχειριστές της εξουσίας (εκλεγμένοι με απίστευτα ψεύδη) το γνωρίζουν και ασφαλείς (αν και πολύ δειλοί) συνεχίζουν το έργο τους.
Άραγε αξίζει κάποια/ος να αντιμάχεται αυτήν την κατάσταση;
Θα σας απαντήσω με μία θαυμάσια βιβλική ιστορία.
Τα Σόδομα (και τα Γόμαρα) προφανώς τα έχετε ακούσει. Ήταν δύο ιδιαίτερα ηθικές πόλεις. Οι άνθρωποι το μυαλό τους το είχαν στο καλό! Στον δρόμο λοιπόν για τα Σόδομα, ο Αβραάμ έμαθε για τα μυστικά σχέδια του Θεού, ο οποίος αποφάσισε να του τα αποκαλύψει.
Τότε ξεκίνησε μία εξαίρετη διαπραγμάτευση μεταξύ του Θεού και του Αβραάμ, όπου ο δεύτερος με το συνεχές επιχείρημα:
“Εάν υπάρχουν πενήντα δίκαιοι στην πόλη, θα τους καταστρέψεις και αυτούς; Δεν θα συγχωρήσεις την περιοχή για χάρη των πενήντα δικαίων, οι οποίοι ευρίσκονται εκεί;”.
Μετά σαράντα, τριάντα έως ότου ο Θεός αποφάσισε πως δεν είναι σωστό, αυτό το οποίο σκεπτόταν έστω προς χάριν έστω ενός δικαίου.
Φυσικά ο Αβραάμ συνέχιζε και με τις ευγενείς φράσεις καλοπιάσματος, “πως δεν είναι δυνατόν , εσύ (ο Θεός) να το κάνεις αυτό, δηλαδή να αφανίσεις δικαίους και αμαρτωλούς μαζί σαν να είναι το ίδιο ”. (Ο Αβραάμ είχε δίκιο).
Ο Θεός άκουγε προσεχτικά την επιχειρηματολογία του Αβραάμ, όσο αυτός ελάττωνε τον αριθμό των δικαίων και τελικά αποφάσισε να μην τα καταστρέψει έστω προς χάριν ενός δικαίου. Βέβαια στο τέλος άλλαξε γνώμη, διότι δεν του ερχόταν και πολύ καλά να αφήσει τα ρεμάλια ατιμώρητα και αποφάσισε να σώσει τον ένα δίκαιο (τον Λωτ, αν και βεβαίως η περιέργεια της γυναίκας του την μετέτρεψε σε αλάτι) και να καταστρέψει τις πόλεις.
Να λοιπόν η απάντηση:
Εάν υπάρχει έστω μία/ένας, ο οποίος αποφασίζει να μην ακολουθεί την ομαδική τρέλα της αγελοποίησης και της προσωπικής εξαθλίωσης (και εν τέλει ακόμα και εάν αυτός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός), τότε ΝΑΙ ΣΑΦΩΣ αξίζει να γράφεις και να εκφράζεις ευθαρσώς τις σκέψεις σου προς χάριν του ενός.