Μετά από μία πολύ επίπονη, από κάθε άποψη περίοδο κάποιων ημερών (και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί ένα τμήμα της) αποφάσισα να το… “ρίξω έξω”. Κάθε Κυριακή βράδυ η ΕΡΤ προβάλει και μία ταινία με τον Τζέϊμς Μπόντ! Την αποψινή την είδα!
Το ωραίο είναι πως την συγκεκριμένη την είχα δει όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει στις αίθουσες και μου άρεσε για το συγκεκριμένο είδος. Και με έπιασε μία νοσταλγία…
Πού είναι οι σκληροπυρηνικοί Σοβιετικοί της εποχής μου, το Σιδηρούν Παραπέτασμα, το Τείχος του Βερολίνου, οι έλεγχοι και οι παρακολουθήσεις των Ανατολικών; Πού είναι;
Και ήλθε η ώρα από του να ασχολούμαστε με πραγματικά σκληρούς και αδίστακτους τύπους, με κινδύνους και με κάποιο όραμα ελευθερίας αλλά και με ηγέτες με μία πολύ έντονη προσωπικότητα, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ ή ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, η Ίντιρα Γκάντι, η Γκόλντα Μέϊρ, ο Μοσέ Νταγιάν ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων καταντήσαμε να προσέχουμε τη βαφή μαλλιών του Προέδρου, τη μπριγιαντίνη του άλλου πρωθυπουργού, τους διάφορους λαπάδες γελοίους κουραμπιέδες, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και όλα τα σχετικά.
Εντάξει! Δε λέω. Ρομαντική άποψη αυτή και καλώς ανήκει στο παρελθόν αλλά πολύ θα ήθελα να δω τι θα συνέβαινε εάν πράγματι οι τύποι της προηγούμενης εποχής έκαναν την επανεμφάνισή τους. Να δούμε πού θα έτρεχαν όλες αυτές οι ασήμαντες φασιστίζουσες καρικατούρες της διεθνούς πολιτικής σκηνής και των οργανισμών.
Α ρε Τζέϊμς! Πραγματικά σε επιθύμησα!
