Στυλ μέχρι το τέλος
Το έγραψα πριν από 4 χρόνια και μου το θύμισε το Facebook. Παραμένει απαράλλαχτα επίκαιρο και ακόμα πιο διαχρονικό.
Μείνετε πάντα ψύχραιμοι και μην χάνετε ποτέ το στυλ σας ακόμα και ένα δευτερόλεπτο πριν το τέλος.
Το τέλος ίσως αντιστρέφεται η γελοιότητα όμως μένει για πάντα.
—————————————————————
Βλέποντας χθες το “Έγκλημα στο Κολωνάκι”, ταινία του 1959 σκεπτόμουν, τι ακριβώς είναι αυτό, το οποίο κάνει αυτές της ταινίες και την εποχή τους να φαίνονται τόσο απόκοσμες… Η έλλειψη χρώματος ίσως είναι καίριας σημασίας, αλλά τα εγκλήματα είναι εγκλήματα, τα πάθη παραμένουν πάθη, οι ανθρώπινες αδυναμίες αναλλοίωτες, οι ίδιοι άνθρωποι, ίδιοι άνθρωποι… Αναμφίβολα νομίζω πως είναι το στυλ… (αυτή ψύχραιμη αντιμετώπιση κάθε κατάστασης, πάντα καλοντυμένοι και με μετρημένα και προσεκτικά λόγια)… Μία ταινία 54 ετών (είχα μάλιστα την τύχη να γνωρίσω τον σκηνοθέτη της) και παραμένει το ίδιο ελκυστική όπως τότε… Μετά από 54 χρόνια αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το κυρίαρχο συστατικό των σημερινών ταινιών. Νοιώθουμε (ή μάλλον νοιώθω) μία (είναι άραγε υγιής;) νοσταλγία για κάποιες εποχές, στις οποίες δεν έζησα: Σικάγο δεκαετία του 1920, Βερολίνο του Μεσοπολέμου, Μόσχα του 1970… Η Ελλάδα του μνημονίου, ίσως είναι μία από αυτές τις εποχές, αλλά καταναλώνουμε όλη την ενέργειά μας στην “απέχθεια” και το “άλγος” για το ότι βρεθήκαμε εδώ… (προσωπικά δεν συμφωνώ καθόλου, ιδιαιτέρως χαίρομαι για το ότι είμαι εδώ). Όχι αγαπητοί μου ακόμα και στην άκρη του γκρεμού ή στην απόλυτη ανέχεια να φθάσω, ένα πράγμα ποτέ μου δεν θα ήθελα να χάσω: Το στυλ μου… Είναι αυτό, το οποίο το 2067 θα κάνει μία έγχρωμη ταινία του 2013 να είναι το ίδιο νοσταλγική, όπως σήμερα με μία ασπρόμαυρη του 1959…
