Ένα θαυμάσιο disco τραγούδι με πολύ νοσταλγική διάθεση για απόψε…
Βλέπετε η εφηβεία μου συνέπεσε με την δεκαετία του 70. Τα όνειρά της τότε εποχής, η διαμόρφωση της ζωής, οι αγωνίες, οι απογοητεύσεις αλλά και οι χαρές. Σαν να μην πέρασε μια ημέρα… Από τα 13 στα 53 μόλις 40 χρόνια και ακόμα το τραγούδι αυτό με συγκινεί το ίδιο ή μάλλον (πολύ) περισσότερο από τότε.
Η ζωή δεν είναι μία καμπύλη Gauss (για τους μαθηματικούς) και εννοώ μία καμπύλη όπως μία καμπάνα με την άνοδο στην αρχή της, την κορυφή στην μέση περίπου και κατόπιν την κάθοδο προς το τέλος.
Αυτή είναι μία προσβλητική προσέγγιση προς όλους τους ανθρώπους, τους οποίους το νήμα της ζωής κόπηκε νωρίτερα… Και κάθε ημέρα κάποιος πρέπει να χαίρεται μόνο για το ότι υπάρχει.
Η ζωή είναι μία εκθετική καμπύλη, η οποία ξεκινά από την αρχή και τείνει προς το άπειρο ανοδικά. Σε κάθε σημείο της είναι “ανοιχτή” να την ακολουθήσεις και δεν υπάρχει ούτε όριο ηλικίας, ούτε κανένας άλλος περιορισμός για αυτό.
Μόνο να διατηρήσεις ζωντανά τα όνειρα σου και να συνεχίσεις…
Κι όταν το “έξω” συμπέσει με το “μέσα” σου, απλά απογειώνεσαι.
Μην εγκαταλείπετε τα όνειρά σας. Ποτέ δεν είναι αργά. Ίσως το καλύτερο κρύβετε στην τελευταία ημέρα. Αξίζει μέχρι τότε και το κάθε της δευτερόλεπτο… Και σεβαστείτε όσους δεν είχαν αυτή την τύχη ή η ζωή τους πότισε με πολλές και αβάστακτες πίκρες.
Swearin’ To God (ορκιστείτε στον Θεό) ότι θα το τηρήσετε…
