Για εμένα η Route 66 δεν είναι μόνο ένας διάσημος δρόμος. Είναι και μία χρονολογία… Η δεκαετία του 60 στις αρχές της οποίας γεννήθηκα και πέρασα τα πρώιμα παιδικά μου χρόνια…
Η δεκαετία, όπου η Route 66 ήταν ο δρόμος προς τα εμπρός. Ο δρόμος προς την εξερεύνηση και το άγνωστο. Ο δρόμος προς τα αστέρια.
Ο δρόμος, όπου το όνειρο ήταν εμπρός.
Και δεν ήταν μία εύκολη δεκαετία.
Στην Μεταπολεμική Παγκόσμια Ιστορία του ο Ραιημόν Καρτιέ την χαρακτηρίζει ως το τέλος μιάς εποχής. Ακόμα θυμάμαι με απόλυτη ακρίβεια τις φωτογραφίες με τις σήραγγες κάτω από τις Άλπεις, τις Αουτοστραντα, τα ιπτάμενα πλοία και τα τραίνα βολίδες.
Φυσικά τα τζετ και το υπερηχητικό Κονκόρντ, αλλά και τον σπαραγμό στο Αλγέρι και το δράμα του Ντάλλας. Τα δίδυμα δράματα στο Κονγκο και την Μπιάφρα.
Και το μεγαλειώδες: την κατάκτηση της Σελήνης το 1969. Αυτό σαν μία πρώτη γεύση για τους άλλους πλανήτες και γαλαξίες.
Ολα τα προηγούμενα (ακόμα και οι πολιτικές καταστάσεις) εμπεριείχαν μέσα τους το όνειρο και την φυγή προς τα εμπρός. Σκεφτείτε τα απελευθερωτικά κινήματα και αυτά προς ένα ιδανικό. Οπως η Route 66 προς τις Δυτικές Πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Και στην Ελλάδα της χούντας υπήρχε το όνειρο γιά μια ελεύθερη Ελλάδα…
Ακόμα και οι τηλεοπτικές σειρές και τα κινούμενα σχέδια παρ΄όλο που οι δέκτες ήταν ασπρόμαυροι και σπάνιοι είχαν αυτό το εξωτικό.
Ο Σάιμον Τέμπλαρ, οι Αντίζηλοι, το Σταρ Τρεκ, η κοσμική Ριβιέρα με τις αριστοκρατικές Ρόλλς Ρόυς και τα καζίνα, καθώς και την πολυτέλεια και κύρος των αεροπορικών ταξιδιών με την PAN AM.
Αλλά και οι Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες μέσα στην αφέλεια τους ή και πολύ συχνά με την ανοησία τους έδειχναν το όνειρο.
Μετά από 4 δεκαετίες φαίνεται σαν η Route 66 να έχει αντιστραφεί και να έχει μετατραπεί σε Route 99. Και επειδή τα νούμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες καταδεικνύουν την κατεύθυνση αντί να κατευθυνόμαστε μαζί με το φως και τον ήλιο από Ανατολή προς Δύση ή αντιστρόφως κατευθυνόμαστε από Βορρά προς Νότο ή επίσης αντιστρόφως. Και η δεύτερη αυτή κατεύθυνση οδηγεί στους πάγους και το σκότος ή της Αρκτικής ή της Ανταρκτικής
Η Γη μας όμως γυρίζει και μας περιμένει και πάλι στην θρυλική διαδρομή.
Αλλάξτε ραδιοφωνικό σταθμό ή τοποθετήστε μία κασέτα, καθίστε στα εξαιρετικά αναπαυτικά δερμάτινα καθίσματα της Κάντιλακ Ελντοράντο, ανοίξτε την οροφή της και απολαύστε το Route 66 Theme.
Εμείς το όνειρο δεν το διαγράφουμε και φυσικά θα κερδίσουμε όλους τους σκοτεινούς τύπους με το παγερό βλέμμα. Οι πόλοι τους περιμένουν αλλά θα τους “χαρούν” μαζί με τις λευκές αρκούδες ή στην καλύτερη περίπτωση με τους πιγκουίνους μόνοι τους.
Η Sunset Boulevard μας περιμένει!
