Προ ημερών συνόδευσα… ανήλικα και… ενήλικα στον κινηματογράφο για να δούμε μία παιδική ταινία. Στη διπλανή σειρά καθόταν άλλη μία… διμοιρία από παιδάκια, τα οποία έκαναν και αρκετή φασαρία. Κάποια στιγμή η μικρή γοργόνα της ταινίας σώζει από βέβαιο πνιγμό έναν πρίγκηπα, ο οποίος όμως στην ακτή δεν αντιδρούσε. Η γοργόνα του φώναζε για να συνέλθει, ώσπου ακούστηκε η φωνή ενός δεκάχρονου περίπου κοριτσιού από δίπλα:
“Ρίξτου ένα χαστούκι!”
Εντάξει. Δεν έχω σχόλια, αλλά την ώρα εκείνη για να πω και την αλήθεια όλοι γελάσαμε.
Ωστόσο το σχόλιο αυτό δεν το γράφω για το… χαστούκι. Μου έκανε εντύπωση πως σχεδόν όλα τα κορίτσια φορούσαν είτε ροζ φούστες, παντελόνια είτε ροζ μπλουζάκια. Μαθαίνω λοιπόν από τη δική μου παρέα, πως όλα αυτά τα παιδιά θα παρακολουθούσαν την ταινία με την Barbie, η οποία παιζόταν σε διπλανή αίθουσα!
Δεν περίμενα πως θα υπάρχει και άτυπος κώδικας ένδυσης (dress code) προκειμένου να παρακολουθήσουν μία ταινία. Φαντάζομαι τι θα δω εάν παιχτεί ο Γκοτζίλα!
Και βέβαια γίνεται αντιληπτό πόσο εύκολα (αλλά με πολλά χρήματα) χειραγωγούνται οι κοινωνίες και πόσο εύκολα είναι δυνατόν να περάσουν τα μηνύματα όσοι το επιδιώκουν.
Περιττό να σημειώσω πως με έχουν ήδη “κλείσει” για να παρακολουθήσουμε τη Barbie… και δεν έχω ελπίδα διαφυγής. Ροζ πάντως ΔΕΝ θα φορέσω. Αρκεί που ανεβάζω το μέσο όρο ηλικίας των θεατών.
