Όταν κλείνει ο κύκλος ζωής τους, τα γιασεμιά πέφτουν στο έδαφος ανεστραμμένα· τα φύλλα κάτω και ο μίσχος επάνω και αυτό δεν είναι ιδιοτροπία της φύσεως αλλά απόρροια της βαρύτητας.
Πραγματικά είναι ένα όμορφο, συνάμα θλιβερό θέαμα. Όμορφα πράγματα στη ζωή ξεκινούν, ανθίζουν (εάν προλάβουν) και κατόπιν χάνονται. Στη φωτογραφία διακρίνονται (δύσκολα) περίπου 15 γιασεμιά μέσα στα φύλλα. Μετά το τέλος όλα ωστόσο το ίδιο φαίνονται.
Και θυμήθηκα κάτι, το οποίο είχα γράψει στο παρελθόν.
Για την εισαγωγή στη σπουδαία Ακαδημία Ζωγραφικής του Αυτοκράτορα Hui Tsung της Κίνας (1082-1135) ήταν σημαντικό να αποδώσει ο εξεταζόμενος μία αφηρημένη έννοια με έναν τρόπο ακριβή μεν αλλά ταυτόχρονα και μη ρεαλιστικό. Ένα λοιπόν από τα θέματα εισαγωγής ήταν να αποδοθεί καλλιτεχνικά ο παρακάτω στίχος ενός ποιήματος:
«Η οπλή του αλόγου επιστρέφει βαριά φορτισμένη με το άρωμα των ποδοπατημένων λουλουδιών».
Ο επιτυχημένος διαγωνιζόμενος, ήταν εκείνος, ο οποίος ζωγράφισε έναν αναβάτη με το άλογο του, τις οπλές του οποίου ακολουθούσαν πεταλούδες!
Αντίστροφα τώρα. Έχοντας τη φωτογραφία ή πίνακα των πεσμένων γιασεμιών ποιο θα ήταν άραγε το ερώτημα του διαγωνισμού;
