Χθες είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο θέατρο “ΑΓΟΡΑ” την θεατρική παράσταση “Ο Κος Αμιλκάρ” του Yves Jamiaque από το Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας “Ρεφενέ”.
Ομολογώ πως δεν ήμουν ποτέ φίλος του θεάτρου, ούτε παρακολουθούσα τα δρώμενα για δεκαετίες, αλλά τελικά η ζωή τα έφερε διαφορετικά και σιγά-σιγά γνωρίζω την ομορφιά του. Λοιπόν! Ποιο είναι το κριτήριό μου για μία θεατρική παράσταση; Είναι μόνο ένα: πόσο “μέσα” της είμαι κατά τη διάρκειά της. Εάν είμαι προσηλωμένος μέχρι το τέλος και εστιάζω σε κάθε τι επί της σκηνής σημαίνει πως η παράσταση αυτή έχει επιτύχει πλήρως το στόχο της. Και μία παράσταση είναι συνδυασμός πολλών παραμέτρων: από το σενάριο, τη σκηνοθεσία, την υποκριτική, τη μουσική για να αναφέρω μερικά.
“Ο Κύριος Αμιλκάρ” είναι ένα σενάριο, το οποίο σαφώς θα ήθελα να γράψω. Ένα πολύ όμορφο σενάριο, το οποίο σκηνοθέτησε έξοχα ο Γιάννης Γεωργακάης και απέδωσαν θαυμάσια οι ηθοποιοί του σχήματος. Και δε σήκωσα το βλέμμα μου καθ΄ όλη τη διάρκεια των δύο ωρών, για την οποίαν νωρίτερα ήμουν… τρομοκρατημένος. Και το δεκάλεπτο διάλειμμα δεν το ήθελα… ούτε σηκώθηκα από το κάθισμά μου.
Με την μικρή μου εμπειρία ωστόσο πρόσεξα κάτι, το οποίο μου άρεσε και το σχολιάζω: κανένας ρόλος δεν ήταν… λιγότερος από κάποιον άλλον. Πουθενά δεν ένοιωσα ότι κάποιος ήταν, ας πούμε περιττός ή πλεονάζων. Ήταν όλοι ουσιαστικά οι ηθοποιοί πρωταγωνιστές.
“Ο Κος Αμιλκάρ” με άγγιξε και έφυγα προβληματισμένος πώς θα εξέλισσα την υπόθεση (εντάξει ο καθ΄ ένας με τον πόνο του) εάν το έγραφα ο ίδιος. Ερέθισμα για σκέψη ενώ μου άρεσε πολύ και το τέλος, κάτι με το οποίο θα συμφωνήσω πλήρως με τον συγγραφέα, αλλά δεν σας (προφανώς) αποκαλύπτω!
Δεν μπορώ τώρα να γράψω όλους τους συντελεστές, θα τους διαβάσετε στα προγράμματα, απλώς θα αναφέρω ιδιαιτέρως και θα ευχαριστήσω το Γιάννη Γεωργακάκη και τον Χάρη Αναγνωστόπουλο για το πολύ όμορφο κλίμα χθες αλλά και τις επιμέρους συζητήσεις μας.
Εάν έχουν μείνει θέσεις να το δείτε!
