(και παράθυρο στο μακρινό παρελθόν)
Συμπτωματικά οι φωτογραφίες οπτικοποιούν το πνεύμα της προηγούμενης ανάρτησης (“Τα Μαθαίνουμε Όταν Χαλάνε”). Εδώ πρόκειται για μία πρόχειρη αγροτική αποθήκη σε αντίστοιχη περιοχή και συνεπώς δεν μας εκπλήσσει ο τρόπος κατασκευής της. Ας δούμε όμως την παθολογία της:
1. Πολύ κακό-πρόχειρο χτίσιμο. Τοποθέτηση των λίθων με άτακτο τρόπο, χωρίς κάποια συνοχή αλλά και καμία διαβάθμιση, όσον αφορά τα μεγέθη. Η πέτρα δεν χτίζεται τοποθετώντας απλά τη μία επάνω στην άλλη.
2. Συνδετικό κονίαμα ανύπαρκτο. Πηλός (άργιλος), ο οποίος ήταν υγρός, όταν χτιζόταν η πέτρα και κατόπιν στερεοποιήθηκε και σκλήρυνε. Εάν είχε τοποθετηθεί και άχυρο, τότε θα ήταν σημαντικά καλύτερα τα πράγματα.
3. Ο σοβάς όμως προστάτευε αυτό το κονίαμα να μην ρευστοποιηθεί πάλι. Έφυγε η επικάλυψη, να’ σου κάτω ο τοίχος!
4. Ενδιάμεσα ξυλοσέναζα δεν υπάρχουν. Για περιμετρικό σενάζ στη στέψη ούτε λόγος να γίνεται.
5. Η εντελώς στοιχειώδης και απλή στέγη δεν θα είχε κάποιο πρόβλημα εάν δεν κατέρρεε η βάση στην οποίαν στηριζόταν. Και δεν έχει αλλού, όπου ο τοίχος ακόμα στέκεται.
Συμπέρασμα:
Ακόμα και εάν η τοιχοποιία είναι κακοχτισμένη και με συνδετικό κονίαμα εντελώς φυσικό (πηλός) εάν προστατεύεται από το νερό δεν θα έχει (κατά μία έννοια) πρόβλημα. Σ΄ αυτήν την περίπτωση ο σοβάς είναι… άγιος (διαβάστε και “Τα… Άγια Σενάζ!” και “Η Αγία… Επικάλυψις“). Σε περιοχές, όπου υπάρχει μόνιμη ξηρασία και δεν βρέχει ποτέ η επιλογή του πηλού είναι ικανοποιητική. Αυτό εξηγεί και τις πρώτες ανθρώπινες κατοικίες στην περιοχή της Μεσοποταμίας και της Μέσης Ανατολής αλλά και το ότι δεν έμεινε τίποτα από αυτές.
Η αντισεισμική προστασία του κτίσματος δεν είναι επαρκής. Αλλά προσέξτε! Και πάλι καλά η αποθήκη στέκεται! Είναι από τα θαυμαστά της υπόθεσης.
Το κτίσμα δεν είναι πλέον λειτουργικό και έχει υποστεί και κάποιες απλούστατες επεμβάσεις, οι οποίες συνεισφέρουν στο να μην καταρρεύσει πλήρως, μέχρις ότου ενδεχομένως αποκατασταθεί (μάλλον ασύμφορο αυτό).
