Θα το θέσω εξ΄ αρχής και μάλλον κοφτά: το πρόβλημα με τη διπλωματία είναι πως… δεν υφίσταται! Διότι για να υπάρξει χρειάζονται προφανώς… διπλωμάτες! Και δεν αναφέρομαι στο προσωπικό του διπλωματικού σώματος κάθε κράτους, όσο στις ηγεσίες και στο γενικό διεθνές πλαίσιο. Από παρανοϊκούς αρχηγούς κρατών, δικτάτορες, απατεώνες, απλούς διαχειριστές με εταιρική νοοτροπία, σεΐχηδες, μουλάδες και τυχοδιώκτες δεν μπορεί να περιμένει κανείς ούτε διπλωματία, αλλά ούτε και κάτι άλλο.
Στην πραγματικότητα είναι όπου φυσά ο άνεμος… (μαζί τα χρήματα και τα όπλα και η εγωψυχοπάθεια). Και το μείγμα είναι όπως ένα νοθευμένο κοκτέιλ σε ένα νυχτερινό χαμαιτυπείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα άκρως αποτυχημένης διπλωματίας ήταν ο πρωθυπουργός της μεγάλης Βρετανίας Νέβιλ Τσάμπερλαιν, ο οποίος υπέγραψε μία ντροπιαστική συνθήκη στο Μόναχο το 1938 (29 Σεπτεμβρίου) με τον Χίτλερ και όχι μόνον! Τούτο προκειμένου να διατηρήσει καλές σχέσεις μαζί του και να αποφευχθεί ο πόλεμος. Σε λιγότερο από ένα έτος ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με την εισβολή του ανθρωπόμορφου κτήνους στην Πολωνία.
Ας υποθέσουμε όμως πως είσαι ένας λογικός αρχηγός και αναγκαστικά ευρίσκεσαι στο εν λόγω χαμαιτυπείο και σου σερβίρουν το προηγούμενο… κοκτέιλ. Τότε τι κάνεις; Είναι απλό! Δεν το αγγίζεις, δεν το πίνεις. Βέβαια προτιμότερο θα ήταν να μην είχες επισκεφθεί αυτό το μέρος, αλλά οι… κακές παρέες τις οποίες μοιραία δεν μπορείς να αποφύγεις (άλλοι αρχηγοί ισχυρότερων κρατών) σε παρέσυραν με σκοπό την… κραιπάλη.
Τουλάχιστον μετά από αυτήν (την αναπόφευκτη κραιπάλη) να είσαι νηφάλιος να αποχωρήσεις, απ΄ ό,τι έχει απομείνει…
Μπορείς να κάνεις κάτι;
Ναι μπορείς. Αλλά όχι βασιζόμενος σε κάτι ανύπαρκτο (διπλωματία). Προβλέπεις και οργανώνεις την επόμενη ημέρα. Με κοινωνίες όμως σε αναταραχή οργανώνεις μάλλον την επόμενη… νύχτα.
