Ένα από τα συναρπαστικότερα “κομμάτια” της ζωής αφορά την αδυναμία πρόβλεψης του αποτελέσματος σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση. Ειδικά όταν έχουμε αντιπάλους με μεγάλη διαφορά “δύναμης” γίνεται ακόμα πιο ωραίο. Αυτό διότι “λογικά” ο δυνατότερος θα κερδίσει… Αλλά στην ζωή δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Μάλιστα είναι ακόμα πιο ωραίο όταν ο ισχυρότερος προκαλεί τον αδύνατο (σύμφωνα με κάποιο δικό του κριτήριο). Άραγε είναι ο “νόμος”, ο οποίος παραβιάζεται ή είναι το λάθος κριτήριο, το οποίο οδηγεί στο ανατρεπτικό αποτέλεσμα… Η πρόκληση του υποτιθέμενου ισχυρότερου προς έναν υποτίθεται ανίσχυρο σημαίνει δύο τινά: είτε ο ισχυρότερος θέλει να επιβάλει την δύναμή του και είναι τόσο σίγουρος, ώστε προκαλεί ασυστόλως είτε διότι διαισθάνεται ότι ο αντίπαλός του δεν είναι τόσο αδύναμος όσο δείχνει και θέλει υποσυνείδητα να δοκιμαστεί. Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα (για έναν ισχυρό) με την προϋπόθεση της αίσθησης του “κόστους” και πως όταν αρχίζει μία διαμάχη δεν σημαίνει πως θα μπορέσει κατ΄ανάγκη να την τερματίσει όποτε και όπως θέλει ο ίδιος… Η άποψή μου είναι πως όταν νοιώθει κάποιος ανίσχυρος και προκαλείται, αυτό συμβαίνει για να αντιληφθεί πως η επερχόμενη σκληρή σύγκρουση είναι το δώρο της ζωής για να προκαλέσει την ανατροπή… Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας αυτό το κεντρικότατο διατηρητέο με φόντο τον συννεφιασμένο ουρανό…
