Ένα πράγμα, το οποίο μισώ χαρακτηριστικά είναι τα “μνημόσυνα”. Δεν εννοώ την τελετή μνήμης ενός ανθρώπου, αλλά την εμμονή σε ένα χαμένο παρελθόν. Εμμονή, η οποία μετατρέπεται αρκετές φορές σε παρελθοντολαγνεία.
Τέλος!
Αφού η ζωή σου επέβαλε μία νέα οσοδήποτε σκληρή κατάσταση ή εσύ ο ίδιος επέλεξες καλώς ή κακώς καινούργια δεδομένα δέξου την πραγματικότητα.
Αυτό πρέπει να είναι εντελώς σαφές.
Δεν συζητώ να απωλέσεις τη μνήμη σου ή να μην αξιολογήσεις και να αποδώσεις δικαιοσύνη αλλά είσαι σε μία νέα πραγματικότητα.
Και η καλύτερη σκέψη, την οποία πρέπει να κάνεις είναι πως αυτή η μεταβολή, όσο σκληρή και εάν είναι (υπ΄όψιν υπάρχουν και πολύ καλές μεταβολές) σου υποδεικνύει έναν δρόμο, τον οποίον δεν είχες σκεφθεί και ο οποίος θα σε οδηγήσει σε πολύ ανώτερα μονοπάτια της ζωής. Προσέξτε! Δεν έγραψα ευκολότερα ή ευχάριστα. Ανώτερα έγραψα.
Και αυτό σημαίνει υψηλότερα και τούτο είναι το δεδομένο, το οποίο οφείλεις να αξιολογήσεις. Ακόμα και το να υπομένεις με δύναμη και θάρρος μία πολύ σκληρή κατάσταση είναι και αυτό μία συνεισφορά στην ανθρωπότητα με το παράδειγμά σου.
Άλλο ο πόνος σου και άλλο τα μνημόσυνα.
Προχώρησε! Η ζωή είναι εμπρός σου.
Σημ. Η Ελληνική κοινωνία απέτυχε παταγωδώς εδώ και το κόστος αυτής της αποτυχίας είτε αναφερόμαστε σε μία κοινωνία είτε σε έναν άνθρωπο οδηγεί σε ένα πολύ χειρότερο μέλλον.
