Τακτικές
Τα δέκα τελευταία χρόνια των μνημονίων χρησιμοποιήθηκαν από τις κυβερνήσεις και τα δημοσιογραφικά κέντρα αναπαραγωγής της πολιτικής τους δύο ειδών τακτικές:
Α. Της Απογοήτευσης και της συντριβής του ηθικού
Από την πρώτη στιγμή και αναφέρομαι στον Φεβρουάριο του 2008, όταν αποκαλύφθηκε η κρίση, η τακτική ήταν μία. Η διάλυση του ηθικού. Ένα ανηλεές σφυροκόπημα με προεξέχοντα τα στελέχη των πρώτων μνημονικών κυβερνήσεων, τα οποία έκαναν ό,τι μπορούσαν να αποθαρρύνουν κάθε τι το θετικό και αισιόδοξο.
Μία μόνιμη κατάθλιψη κι απογοήτευση κάλυψε τη χώρα και τους πολίτες της.
Φυσικά, αυτοί, οι οποίοι διέδιδαν και ευνοούσαν αυτές τις ιστορίες ήταν αυτοί, οι οποίοι καραδοκούσαν να υφαρπάξουν από τους απογοητευμένους και τους εγκαταλείψαντες τα… πάντα! Και ενώ διέδιδαν να ΜΗΝ κάνεις τίποτα, αυτοί ΕΚΑΝΑΝ!
Κάπως με αυτόν τον τρόπο λεηλατήθηκαν επιχειρήσεις και οργανισμοί.
Αυτή ήταν η κατάσταση μέχρι το 2015 και είναι η “δεξιά” (λέμε τώρα) εκδοχή!
Εδώ ισχύει πως η δική σου απογοήτευση κέρδος για κάποιον άλλο.
Αυτό είχε μεγάλη επιτυχία! Κατόπιν η τακτική άλλαξε!
Β. Του Μαύρου, το οποίο είναι Άσπρο
Αφού η απογοήτευση είχε κτυπήσει κόκκινο, μία άλλη ομάδα διείδε την ευκαιρία και την εκμεταλλεύτηκε με στόχο την εξουσία. Είχε μεγάλη επιτυχία. Αλλά η τακτική της δεν μπορούσε να συνδυαστεί με την τακτική των προηγουμένων.
Ευφυής καθώς είναι αποφάσισε να ακολουθήσει την τακτική του μαύρου, το οποίο είναι άσπρο. Να μην πιστεύεις τελικά στα μάτια σου, να αρχίζεις να αναρωτιέσαι για την αντίληψή σου και στο τέλος να καταλήγεις είτε νευρωσικός είτε σε έναν βαθμό ψυχασθενής.
Διότι ενώ τα γεγονότα και η ίδια η ζωή σου σου δείχνει πως πηγαίνεις “περίπατο”, βομβαρδίζεσαι από παντού πως πηγαίνεις καλά!
Και αμφιβάλλεις πλέον και για την ύπαρξή σου.
Πολίτες σε σύγχυση ίσον πολίτες εύκολα διαχειρίσιμοι. Φτωχοποιείσαι και μαθαίνεις πως… πλουτίζεις.
Μία σοφή τακτική, η οποία εκ παραδόσεως ανήκει στην “αριστερά” (ξανά, λέμε τώρα)!
Και αυτή τακτική δουλεύει θαυμάσια!
Γ. ;
Αυτήν τη τακτική ΔΕΝ θέλω να την γράψω. Δεν θέλω καν να την σκέφτομαι. Θα είναι ενδεχομένως η επόμενη.
Τις Πταίει;
Ο δικός σου ΦΟΒΟΣ και η δική σου ΑΤΟΛΜΙΑ.
Και ολίγον και η έλλειψη αληθινής αγάπης για τον τόπο σου.
Οποιοσδήποτε μπορεί να σε επιβουλεύεται. Δεν μπορείς να αλλάξεις το μυαλό και τις προθέσεις του άλλου.
ΕΣΥ τι κάνεις;
Οι κυβερνήσεις, οι πολιτικοί, άλλα έθνη, άλλα κράτη μπορεί να σκέφτονται ό,τι χειρότερο για εσένα. Αυτό δεν μπορείς να το εμποδίσεις. Η δική σου θωράκιση ποια είναι.
Παιδιά, μην κοροϊδευόμαστε. Οι κυβερνήσεις δεν ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Εκλέχτηκαν.
Το εάν η χώρα δεν μπορεί να “παραγάγει” ηγέτες να καθοδηγήσουν τους απλούς ανθρώπους είναι ένδειξη βαρύτατης ασθένειας.
Και αυτή ανήκει στους πολίτες, οι οποίοι απαρτίζουν μία χώρα. Τώρα τα συμπτώματά και τα εξανθήματα είναι αναμενόμενα.
Ποίος Πληρώνει;
Νομίζω εδώ δεν χρειάζεται να απαντήσω. Αλλά μην ξεχνάτε:
Έχεις πάντα ότι σου αξίζει.
