Εσωτερικού
Τις τελευταίες ημέρες στον δρόμο, όπου διαμένω, ο οποίος είναι ένας δρόμος χαμηλής κυκλοφορίας και προτεραιότητας με πολλές όμως διασταυρώσεις με μικρότερους δρόμους συνέβησαν τρία ατυχήματα. Και τα τρία αφορούσαν παραβίαση του ΣΤΟΠ. Υπ΄ όψιν πως ο δρόμος είναι στο παλαιό σχέδιο, άρα δεδομένος για δεκαετίες ενώ τα ΣΤΟΠ ξεκάθαρα τοποθετημένα και διαισθητικά αντιληπτά. Χθες πάλι είδα κάποιον να περνά χωρίς να σταματήσει να ελέγξει καθόλου από μία διασταύρωση, όπου δεν μπορείς να μην επιβραδύνεις. Πού έχουν στραμμένη την προσοχή τους οι οδηγοί;
Προ ολίγου ανοίγω την τηλεόραση και σε ένα γρήγορο πέρασμα είδα διαγωνισμούς φωνής ή κάτι ανάλογο, δύο ταινίες φανταστικής ανοησίας και ένα σήριαλ Τούρκικο ή Ελληνικό, το οποίο προσπαθεί να… μιμηθεί τα Τούρκικα! Δεν ασχολήθηκα. Στην ΕΡΤ “έπεσα” στα οικονομικά και τις καταιγίδες. Τα άλλα κανάλια η μαύρη τους η μοίρα.
Εν τω μεταξύ από τη λογική των επιδομάτων της φτωχοποίσης της προηγούμενης κυβέρνησης περάσαμε στη λογική των επενδύσεων από το εξωτερικό. Στην πρώτη περίπτωση η κυβέρνηση επρόκειτο –θεωρητικά και δήθεν- να αναδιανείμει τον πλούτο με το να υφαρπάξει τον πλούτο από τους λίγους και να τα δώσει υπό μορφή επιδομάτων στους πολλούς φτωχούς για να εξαθλιωθούν όλοι και να κυβερνά ελεύθερα. Στην παρούσα επικρατεί η μάλλον υπερίπταται στον αέρα η αίσθηση της σωτηρίας από τους αλλοδαπούς επενδυτές.
Και στις δύο περιπτώσεις η λύση θα έλθει από κάποιους… “άλλους”! Και κάποιος άλλος θα κάνει κάτι για εμάς.
Χρειάζεται να αναλύσω περισσότερο την κατάσταση; Δεν σώζεσαι εάν δεν θέλεις να σωθείς… Και μάλλον ΔΕΝ θέλεις να σωθείς.
Εξωτερικού
Το πρώτο σημείο είναι πως όποιος επιχειρηματίας αποφασίσει να ασχοληθεί με την πολιτική παίζει το κεφάλι του. Ή φυλακή θα βρεθεί ή θα παραιτηθεί και θα διωχθεί κακήν-κακώς ή θα χρεοκοπήσει.
Το δεύτερο είναι πως, όπως έχω γράψει στο παρελθόν, οι πολιτικοί πλέον είναι κάτι σαν διευθύνοντες σύμβουλοι εταιριών. Εάν δεν μπορούν να φέρουν “κέρδη” απολύονται. Πείτε το και εκλογές. Ασήμαντοι, άχρωμοι και μακράν από του να είναι χαρισματικοί ηγέτες.
Το τρίτο είναι η αρχηγική ψυχασθένεια. Διεθνές φαινόμενο, όπου εγωπαθείς CEOs κυβερνούν και δυστυχώς ελέγχουν εκατομμύρια άβουλων.
Το τέταρτο είναι πως όλοι οι προηγούμενοι είναι δειλοί, διότι φοβούνται μήπως απολέσουν την κορωνίδα της ασημαντότητάς τους. Και συνεχώς υποπίπτουν από την μία βλακεία στην επόμενη.
Το πέμπτο είναι πως ο κόσμος προοδεύει όσο λιγότερο ασχολούνται οι σωτήρες-πολιτικοί μαζί του.
Χρειάζεται να αναλύσω περισσότερο την κατάσταση; Δεν αναλύεται το μη… αναλύσιμο!
