Στις φωτογραφίες από ένα πρωινό του Απριλίου βλέπουμε δύο ξεχωριστούς τύπους πολυκατοικιών… Οι συγκεκριμένες μάλιστα κείτονται σε δύο απέναντι γωνίες του ιδίου δρόμου…
Ποια είναι η διαφορά; Τι ενοχλεί στη μία και τι δεν ενοχλεί στην άλλη και αναφέρομαι στην λειτουργικότητά τους, ασχέτως αισθητικής και μεγέθους…
Πάντα προσπαθούσα να αντιληφθώ ποιο είναι το απωθητικότερο στοιχείο μιας πολυκατοικίας και μόλις είδα αυτές τις δύο (έτυχε να είναι δίπλα) το συνειδητοποίησα:
Η ξεχωριστή είσοδος…
Η “αναγκαστική” μετάβαση στον ιδιωτικό σου χώρο μέσω μίας κοινόχρηστης εισόδου και ενός κοινόχρηστου διαδρόμου (με τις αναπόφευκτες συναντήσεις) αφαιρεί την απαραίτητη “διαδικασία” απόκτησης ηρεμίας από τον δημόσιο χώρο στον προσωπικό.
Αντίστοιχο είναι και το ζήτημα των ημιυπαιθρίων χώρων. Ξέρετε, οι ημιυπαίθριοι χώροι, οι οποίοι τόσο πολύ έχουν συκοφαντηθεί (και καταστρατηγηθεί) αποτελούν μία από τις σπουδαιότερες Ελληνικές αρχιτεκτονικές ανακαλύψεις. Οι Αρχαίοι Ελληνικοί Ναοί διέθεταν έναν χώρο μετάβασης προς το κυρίως ναό –σηκό- τον πρόναο. Οι ημιυπαίθριοι χώροι στο παρελθόν ονομάζονταν χαγιάτια. Χαγιάτι όμως στα Αραβικά σημαίνει ζωή (حياة)…
Κλείνοντας ένας ημιυπαίθριο χώρο “κλείνεις” την ζωή… (και πλουτίζεις το Ελληνικό δημόσιο –δήθεν- νομιμοποιώντας τον)• την μετάβαση από το έξω στο μέσα… και μάλιστα σε μία χώρα με μοναδικές κλιματολογικές συνθήκες. Να βρέχει και να απολαμβάνεις τη φύση προστατευμένος… Μοναδικό!
Αντίστοιχο είναι και το ζήτημα της εισόδου…
Αυτές οι δύο πολυκατοικίες διαφέρουν ουσιαστικά σε αυτό…
(το κείμενο γράφτηκε σε ανάστροφη φορά προς τιμήν της “ζωής” -χαγιάτ-)
