Πρέπει να ήταν πέρυσι ένα χειμωνιάτικο βράδυ σε μία δύσκολη διασταύρωση (Σταμ. Βουλγάρεως και Ασημ. Φωτήλα, για τους Πατρινούς), η οποία είναι σε σχήμα οξείας γωνίας, καθώς έβγαινα με το αυτοκίνητό μου πολύ αργά, προκειμένου να δω, αφού εκτός από τη γωνία και τα σταθμευμένα αυτοκίνητα μου έκλειναν την ορατότητα. Μία γυναίκα οδηγός με προτεραιότητα με περίμενε να βγω και μου λέει με πραγματικά πολύ ωραίο ύφος:
“Πας, πας, πας και δε βλέπεις” (μπροστά σου εννοούσε, όπως νόμιζε).
Λοιπόν. Το ίδιο σκέφτομαι και με τα γραπτά μου. Γράφω, εκτίθεμαι και δυσαρεστώ και πάρα πολλούς, ενώ πάντα ελέγχω πλήρως τις πηγές μου, πάντα ό,τι γράφω προέρχεται αποκλειστικά από δική μου διάθεση, δεν εξυπηρετώ κανέναν από πολιτικής ή άλλης απόψεως , αντιθέτως (!) και το πληρώνω κι από πάνω και πολύ ακριβά.
Αλλά επειδή τα γραπτά μένουν και έχω την τάση να τα εξασφαλίζω, καλό θα είναι να ρίχνετε μια ματιά από το 2009 και μετά αφότου άρχισα να τα δημοσιεύω και να τα αξιολογήσετε σε βάθος χρόνου. Δεν νομίζω πως θα εντοπίσετε πουθενά εσφαλμένη πρόβλεψη ή αστοχία ή κάτι παράλογο, το οποίο όμως να μην επαληθεύτηκε.
Προσέξτε μην έλθει κάποια στιγμή και πείτε:
“Περιμέναμε το απρόβλεπτο, συναντήσαμε το αδιανόητο”.
Γι’ αυτό στο τέλος αναρωτιέμαι:
“Γράφεις, γράφεις, γράφεις, να δούμε τι θα καταλάβεις”…
