Η μητέρα μου, μου έλεγε πως την περίοδο της Αγγλοκρατίας στην Κύπρο ήταν ένας σπουδαίος Εγγλέζος χειρουργός.
Χειρουργούσε με εξαιρετική επιτυχία και ήταν άφθαστος. Είχε όμως κάτι, το οποίο φάνταζε παράξενο: ήταν αλκοολικός.
Δεν μπορούσε να χειρουργήσει εάν δεν ήταν εντελώς πιωμένος. Τότε μόνο έκανε θαύματα
Δυστυχώς δεν συγκράτησα λεπτομέρειες, όπως το όνομά του. Χρόνια όμως αναρωτιόμουν το πως και το γιατί. Νομίζω πως ανακάλυψα την απάντηση:
Ο άνθρωπος αυτός δεν άντεχε στην πραγματικότητα τον πόνο των άλλων. Και έπινε όχι για να φύγει από τα προβλήματα του, αλλά να μπορεί να ασκεί σωστά το λειτούργημά του. Γι’ αυτό και ήταν τόσο αποτελεσματικός ενώ φαινομενικά δεν ήταν νηφάλιος…
Το γράφω αυτό, διότι παρατηρώ γύρω μου σπουδαίους ανθρώπους, οι οποίοι φαίνονται άσημοι ή αποτυχημένοι ενώ όταν μιλήσεις μαζί τους διαπιστώνεις πως είναι θλιμμένοι και απογοητευμένοι…
Χειρουργοί της ψυχής.
