Υπάρχουν δύο είδη λαϊκισμού:
Ο ένας, ο οποίος εστιάζει στο όνειρο και ο άλλος, ο οποίος εστιάζει στη φτώχεια. Ο πρώτος με ίνδαλμα, την/τον επιτυχημένο αρχηγό δημιουργεί έξαψη στα πλήθη, τα οποία ονειρεύονται μία ανάλογη πορεία με τον αρχηγό τους ως πρότυπο. Ο άλλος των φτωχών εστιάζει στην αντιπαλότητα, προκειμένου να αναστρέψει την κατάσταση. Θεωρητικά και οι δύο είναι, ας υποθέσουμε θεμιτοί. ΚΑΙ οι δύο έχουν εξαιρετικό γαρνίρισμα από όμορφα λόγια είτε πλούτου με όνειρα ο πρώτος είτε ισότητας και δικαιοσύνης ο δεύτερος.
Γιατί όμως είναι… λαϊκισμοί και άκρως επικίνδυνοι και οι δύο; Διότι αποκρύπτουν τεχνηέντως (και δολίως) δύο σπουδαίες λέξεις:
Το ήθος και την παιδεία.
Ο μεν λαϊκισμός του πλούτου παρακάμπτει το ήθος (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα), ενώ αυτός της φτώχειας παρακάμπτει αυτόν της παιδείας. Και ο μεν πρώτος δημιουργεί έπαρση και ματαιοδοξία, ο δε δεύτερος μίσος και αντεκδίκηση.
Κανένας δεν προσέφερε κάτι καλό στην ανθρωπότητα…