Έχετε ποτέ σας προσέξει ποιες ήταν οι πολύ μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες κατά την περίοδο της Χούντας; Με προεξέχοντα τον Ν. Φ., ο οποίος δεν γνωρίζω εάν το είχε ακριβώς αντιληφθεί ή εάν απλά αφουγκραζόμενος το κλίμα μετέφερε τις προσδοκίες των απλών ανθρώπων σε δακρύβρεχτα σενάρια και τα μετέτρεπε σε εισιτήρια για τους παραγωγούς, οι χαρακτηριστικότερες ταινίες ήταν αυτές, όπου κάποιος αδίστακτος εφοπλιστής ή βιομήχανος καταπίεζαν και συνέτριβαν τους απλούς ανθρώπους. Και το ωραίο είναι πως αρκετούς εκ των πρώτων τους υποδυόταν ο Μάνος Κατράκης, ο οποίος ήταν γνωστός… κομμουνιστής και σπουδαίος βεβαίως ηθοποιός. Το ατυχές είναι πως η φυσιογνωμία και το ύφος του Κατράκη ήταν μακράν διαφορετικό από εκείνους, τους οποίους υποτίθεται εξέφραζε στους ρόλους του, με αποτέλεσμα να τους καθιστά –κατά κάποιον τρόπο- συμπαθείς.
Αλλά δεν είναι το θέμα αυτό. Το θέμα μου είναι πως την περίοδο της Χούντας οι επιτυχίες του θεάματος έδειχναν μισητούς βιομηχάνους και πλοιοκτήτες, (“όχι άλλο κάρβουνο”, κραύγαζε ο Νίκος Κούρκουλος) ή ταινίες και σειρές πατριωτικού περιεχομένου, όπως ο “Άγνωστος Πόλεμος” με τον Άγγελο Αντωνόπουλο, όπου και πάλι αγνοί πατριώτες έδιναν και τη ζωή τους εναντίον των κατακτητών, δηλαδή τα ΑΚΡΙΒΩΣ αντίθετα απ΄ ό,τι έκαναν οι χουντικοί! Και τους βιομηχάνους ή όποιον άλλον αδίστακτο κεφαλαιούχο υποστήριζαν και την πατρίδα τους πρόδιδαν!
Έκτοτε και βαθμιαία μετά τη Χούντα, η Ελληνική τηλεόραση και κυρίως τα ιδιωτικά κανάλια δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην προσωπικότητα των ανθρώπων και τις δημοκρατικές αξίες, (χα!)
