Γράφω “έζησα”, διότι έχω κάποια χρόνια να παρακολουθήσω από κοντά παρέλαση και τούτο όχι γιατί δεν μου άρεσαν, αλλά γιατί προτιμούσα να εργάζομαι στο γραφείο υπό τον ήχο των εμβατηρίων! Τι θα πάθαινα;
Λοιπόν!
Μια απλή οικογένεια σε μια “λαϊκή” γειτονιά. Μπαμπάς και μαμά εργαζόμενοι από το πρωί έως το βράδυ και έχουν και δυό παιδιά. Και το σχολείο τους θα παρελάσει. Ε! Μια φορά το χρόνο να πάνε να δούνε το παιδάκι τους, όσο ακόμα το έχουν κοντά τους να χαρούν να δείξουν την υπερηφάνεια τους και να περάσουν μία όμορφη γιορτινή ημέρα. Αυτό είναι γι΄ αυτούς. Μία κοινωνική ημέρα! Και το παιδάκι τους πάλι θα χαρεί με τους συμμαθητές του και όλο το χαρακτηριστικό κλίμα.
Οι σημαιοφόροι, οι άριστοι, πάλι να χαρούν οι ίδιοι και οι γονείς τους για τις επιδόσεις τους και να δείξουν τι κάνουν! Τώρα εάν αντί για 19,5 κάποιος άλλος έχει 19,4 και νοιώθει πως αδικήθηκε είναι και αυτό μέσα στη ζωή. Αλλά δεν ένοιωσε πως παίζει τζόκερ!
Οι αστυνομικοί, πυροσβέστες και γενικά οι ένστολοι πάλι κάπως ανάλογα. Να τους δουν οι γονείς τους, οι άντρες και οι γυναίκες τους, τα παιδιά τους, οι φίλοι και φίλες τους με τη στολή τους και να χαρούν! Αυτό είναι!
Οι στρατιώτες επίσης εάν είναι μία τοπική μονάδα κάπως αντίστοιχα, άλλωστε εάν είναι κάποιο κέντρο εκπαίδευσης ή απομακρυσμένη μονάδα μία ημέρα περισσότερο δύσκολη· (στο Ναύπλιο με το σώμα του Μηχανικού έχω παρελάσει δυό-τρεις φορές και επειδή δεν είμαι του… ύψους ήμουν πάντα στην προτελευταία σειρά με το χαρακτηριστικό οπλοπολυβόλο ΗΚ-11 των 7.70 κιλών)! Για εμάς δεν ήταν και τόσο διασκέδαση εκτός από τους ντόπιους για τους οποίους ίσχυαν τα προηγούμενα.
Τέλος οι “επίσημοι” στις εξέδρες και αυτοί να δείξουν και να υπερηφανευθούν και να χαρούν και οι δικοί τους (άνθρωποι είναι όλοι), άλλοι διότι εξελέγησαν δήμαρχοι, βουλευτές ή είναι υπουργοί και να παίξουν το ρόλο τους, ακόμα και να κάνουν εντύπωση κάπου, όσο ακόμα κατέχουν αυτές τις θέσεις.
Παιδιά! Αυτό είναι οι παρελάσεις!
Κανείς δε σκέφτεται εκείνη την ώρα τις συγκεντρώσεις στο Μόναχο των ναζί, ούτε τις στρατιωτικές παρελάσεις στην Κόκκινη πλατεία ή στο Πεκίνο. Στο Παρίσι όμως είναι κάπως αντίστοιχα με την Ελλάδα, απλώς εκεί υπάρχει και η εθνική υπερηφάνεια μίας βιομηχανικής δύναμης, όπως είναι η Γαλλία (τα Μιράζ των σχηματισμών τουλάχιστον τα κατασκευάζουν οι ίδιοι).
Και ο πατέρας μου φυσικά αναφερόταν στις παρελάσεις και γνωρίζαμε το αρχικό σκεπτικό τους, αλλά αυτό δεν είχε καμία σχέση με την παρέλαση, όπως την βιώναμε, ακόμα και επί χούντας. Και φυσικά είχε το νόημα μίας κοινωνικής εκδήλωσης με τα καλύτερα ρούχα, τις συναντήσεις, τη σκορδαλιά, τις σημαιούλες και το ανάλογο κλίμα.
Η παρέλαση αυτή καθ’ εαυτή δεν είναι “κάτι” σαν γεγονός. Το υποκρυπτόμενο πνεύμα της είναι εκείνο, το οποίο έχει σημασία. Και την εποχή του ναζισμού ήταν εντελώς διαφορετικό αυτό το πνεύμα από αυτό, το οποίο περιέγραψα προηγουμένως της Ελληνικής παρέλασης.
Άντε! Να τη σκοτώσουμε και αυτή… και να είστε σίγουροι πως η επόμενη θα είναι μία τρομακτική παρέλαση…
