Είναι πολύ γνωστές χαρακτηριστικές φράσεις-ατάκες (όπως καθιερώθηκαν και στην Ελληνική γλώσσα να λέγονται) από κινηματογραφικές ταινίες. Η φράση “Στέλλα, φύγε, κρατάω μαχαίρι!” από την ταινία Στέλλα (1955) του υπέροχου Γεωργίου Φούντα είναι αξέχαστη. Όπως επίσης και το “Play it again, Sam” από την ταινία Casablanca (1942), την οποίαν η Ingrid Bergman προφέρει. Στην πραγματικότητα δεν ειπώθηκε ακριβώς με αυτόν τον τρόπο αλλά ως “Play it, Sam. Play ‘As Time Goes By.’”
Με εντυπωσιάζει η δύναμις αυτών των φράσεων και το διαπιστώνω καθημερινά τουλάχιστον εδώ στην πόλη στην οποίαν ζω από αυτές τις οποίες χρησιμοποίησα και ο ίδιος στα έργα μου. Περπατώ και συναντώ γνωστούς μου ανθρώπους, οι οποίοι μέχρι πρότινος μου έλεγαν το “Μετά το Τέλος – Πριν τη Λήξη” από το meta-documentary “Ζάλογγο” και τώρα μόλις από προχθές το “Υπό έναν Όρο”. Ειδικά το δεύτερο.
Ανοιξιάτικη καλημέρα λοιπόν ΠΡΙΝ το τέλος της και χωρίς ΚΑΝΕΝΑΝ όρο!
