Πάντα μου άρεσαν οι κούτουλες. Έχουν κάτι το μυστηριακό και απροσδιόριστο. Όπως ρέει το νερό από την πηγή αδιάκοπα έχεις την αίσθηση πως “κάτι” πρόκειται να συμβεί. Πώς κάτι πρόκειται να έλθει. Και ώρες μπορείς να παρατηρείς σαν υπνωτισμένος αυτή την αέναη ροή… και τίποτα να μην έρχεται.
Και είναι όπως και στη ζωή, όπου περιμένεις, περιμένεις και επίσης τίποτα δεν έρχεται.
Γιατί;
Γιατί ο κούτουλας είναι εκεί όχι για να βλέπεις το νεράκι να τρέχει, αλλά για να το πιείς. Όπως και τη ζωή…
